Η πολιτική χλωρίδα και πανίδα της contemporary Ελλάδας*

Αναρωτιέμαι, δεν είναι η Λιάνα Κανέλη και το άλλο γύναιο της ξεπεσμένης αριστεράντζας οι ηθικοί αυτουργοί που έστειλαν τον αυτιστικό τραμπούκο στην Ελληνική βουλή και τον έκαναν ομοτράπεζο στα πάνελ και συγκολυμβητή στον οχετό των καναλιών;

Σε ποιόν τομέα διαφέρει η πλούσια την κόμη υποχθόνια μισελληνίδα του συριζα, απ' τον κασιδιάρη ανθέλληνα φασίστα και απ΄ την καταπιεσμένη ιέρεια του λαϊκισμού, την κυρα-γαρουφαλιά; Το ένα είναι το alter ego του άλλου. Αυτή είναι η πολιτική χλωρίδα και πανίδα της contemporary Ελλάδας.

Της Ελλάδας του κωστόπουλου, του τσατσόπουλου, του enikos.gr, του λιάγκα, των ανεξαρτήτων (απ' την λογική) Ελλήνων του τράγκα, του μανωλίδη, του μέγκα, του βελόρομπα, του... και του... και πάει λέγοντας ο συρφετός.

Ελλάδα, νομίζω πως χειρότερο απ' την οικονομική σου κρίση είναι το ότι αυτή καλείται να την διαχειριστεί ο κασιδιάρης, η δούρου, η κυρά γαρουφαλιά, ο τίποτσίπρας, ο μιχαλολίακος, ο κουβέλης, ο δόν κιχώτης, ο ξερακιανός βενιζέλος, ο τσατσάκος της εξοχοτάτης. Αυτό κιαν δεν είναι κατάντημα κωλοέλληνες. 

*Δεν μου πάει να γράψω Ελλάδος μετά από τόσα χρόνια προσηλυτισμού στην κουκουέδικη νεοελληνική

Tα «δήθεν» του ιστορικο-υλιστικού μονόδρομου

Εξαιρετικός ο Δάσκαλος αυτή τη φορά. Η επιφυλλίδα Tου Χρηστου Γιανναρα την Κυριακή 20-05-12 στην Καθημερινή.

Φίλος, ακέραιος και οξυνούστατος, μου μήνυσε: «Προσπαθώ να μαντέψω τι επιφυλλίδα θα γράψεις την Kυριακή. Eγώ, μονολότι μου κάθεται στο στομάχι, θα ήθελα τον Tσίπρα πρωθυπουργό. Eίναι σχεδόν θεόσδοτη ευκαιρία να απομυθοποιηθεί στην Eλλάδα η Aριστερά, έστω και με βαρύ τίμημα».

Aντιλέγω στον φίλο μου:

Ο απελπισμένος

Κάποιος αποκάλεσε το ανδρείκελο που ήθελε να προστάξει τους δημοσιογράφους να εγερθούν, ως ένδειξη υποταγής και δήθεν σεβασμού στην καρικατούρα που θα εισέρχονταν στην αίθουσα μετά των μπράβων της, κράζοντας "ε γ ε ρ θ ε τ ω", ως λεβέντη χρυσαυγήτη!

Κατ' αρχήν, το Όρκ, που κατοικεί μέσα στον “λεβέντη” χρυσαυγήτη, λογικό είναι να μην γνωρίζει Ελληνικά, γι' αυτό και η κραυγή. Οι μή δυνάμενοι να ομιλούν την ορκική δεν κατάλαβαν και δεν... εγερθετω. Άλλοι, αγνοούσαν το σαβουάρ βίβρ που διέπει την κοινωνία των Όρκ. Άλλοι αδιαφόρησαν. Εν πάση περιπτώσει, όσους ο λεβέντης χρυσαυγήτης συνέλαβε να μην εγερθετω, μετά το ουρλιαχτό, τους πέταξε κακήν κακώς εκτός του οπτικού πεδίου της καρικατούρας, που ήδη είχε καθίσει στο σκαμπό του αρχηγού. Τα προηγούμενα παίξανε και παίζουν σε βίντεο στο διαδίκτυο.

Για το ποιός είναι ή τί είναι αυτός ο “λεβέντης” χρυσαυγήτης είναι πέραν από περιττό να παραθέσω εδώ. Αυτό που με τρομάζει είναι ο χαρακτηρισμός: Δεν μπορείς να αποκαλείς λεβέντη ένα δαιμονισμένο ανδρείκελο, όπως δεν μπορείς να αποκαλείς ήρωα έναν ηλικιωμένο ετοιμοθάνατο επειδή αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, λόγω του ότι η τροϊκα του κούρεψε την σύνταξη. Ζούμε σε μια αλλοπρόσαλλη εποχή, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημα τους, οι θεσμοί την αξία τους, οι Έλληνες την ελληνικότητα και σύσσωμη η ανθρωπότητα, την λογική.

Διάβασα και άλλα φαιδρά. Πως “ο λεβέντης χρυσαυγήτης δεν ζήτησε απλά να σηκωθούν οι “δημοσιογράφοι” άλλά απευθύνθηκε σε όλους τους Ελληνες”! (το θαυμαστικό... δικό μου). Ζήτησε, λέει, να σηκωθούν οι Έλληνες που μία ζωή τους είχαν μάθει να είναι σκυφτοί. Οι υποταγμένοι στην αυθεντία των τηλεαστέρων χατζηαβάτηδων έφτασε η ώρα να σηκώσουν κεφάλι...

Τί να σχολιάσει κανείς; Το ότι όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να εγερθούν μετά του κελεύσματος του αγράμματου ανδρεικέλου την ώρα που κάποιος θλιβερός μπαγαπόντης θα εισέρχετω ενός της αιθούσης; Η αυθεντία των τηλεαστέρων χατζηαβάτηδων δεν είναι αυτή που υπαγόρευε την είσοδο του ναζιστικού τσίρκου στην βουλή, και οι υποταγμένοι σε αυτήν την αυθεντία δεν το έκαναν πράξη;

Σκέφτομαι πως ίσως είναι ένας φαιδρά ρομαντικός και βαθιά πλανεμένος τύπος, αυτός που χαρακτήρισε το δαιμονισμένο ανδρείκελο ως λεβέντη, και έγραψε τα σχετικά με το τί σηματοδοτούσε το... "ε γ ε ρ θ ε τ ω". Ίσως κάποιος να πεί πως είναι απελπιστικά ηλίθιος. Εγώ λέω πως είναι ένας απελπισμένος.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην εξωτερική πολιτική

Του Μανου Kαραγιαννη* (Copy paste Απ' εδώ)

Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξή του σε δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα είναι μία εξέλιξη με βαρύνουσα σημασία για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η ανάθεση διερευνητικής εντολής στον Αλέξη Τσίπρα για τον σχηματισμό κυβέρνησης σημαίνει ουσιαστικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται από κόμμα της ήσσονος αντιπολίτευσης σε δυνητικό κυβερνητικό εταίρο. Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει επισκιάσει τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά η επόμενη κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί πολύπλοκα ζητήματα διεθνούς επικαιρότητας.

Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να εξεταστούν με μεγαλύτερη προσοχή οι θέσεις του κόμματος για την εξωτερική πολιτική. 

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ εναντιώθηκε σε όλες τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης που έγιναν τα τελευταία χρόνια, ακόμα και στην περίπτωση της Λιβύης, όπου υπήρχε σχετικό ψήφισμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

2. Το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θεωρεί επίσης ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική «είναι συνένοχη για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν» αφού η ελληνική ειρηνευτική δύναμη, η οποία στελεχώνεται κατά κύριο λόγο από μηχανικούς και ιατρικό προσωπικό, συμμετέχει σε μια αποστολή που «συνιστά επέμβαση του ιμπεριαλισμού σε ξένα εδάφη» (βλ. Εκλογικό Πρόγραμμα).

3. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον για τη διπλωματική διελκυστίνδα μεταξύ Ιράν και Δύσης, υιοθετώντας φιλοϊρανική στάση· τόσο ο προηγούμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ο σημερινός, είναι τακτικοί συνομιλητές της ιρανικής πρεσβείας στην Αθήνα (εφ. «Το Βήμα», 15/1/2009, εφ. «Ημερησία», 8/10/2010). Ωστόσο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει έως τώρα σχολιάσει την πρόσφατη απόφαση της Τεχεράνης να διακόψει την εξαγωγή πετρελαίου προς τα ελληνικά διυλιστήρια.

4. Αξιοσημείωτη είναι και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την ελληνοϊσραηλινή συνεργασία. Το κόμμα έχει ασκήσει δριμεία κριτική στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου για τη σύναψη της «ιδιαίτερα επικίνδυνης στρατιωτικής συμμαχίας με το επεκτατικό Ισραήλ» (βλ. Εκλογικό Πρόγραμμα), αδυνατώντας προφανώς να κατανοήσει τα γεωπολιτικά οφέλη που προκύπτουν από τη σύμπλευση των ελληνικών και ισραηλινών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η καλή σχέση που έχουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κ. Σοφία Σακοράφα, με την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς.

5. Επιπρόσθετα, η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, μία από τις πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μεμφθεί την αριστερή κυπριακή κυβέρνηση Χριστόφια για τη συνεργασία της με το Τελ Αβίβ διότι «θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς την Τουρκία για επιβολή ελληνοκυπριακών θέσεων» στο Κυπριακό (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, 25/4/2012).

6. Πάνω απ’ όλα, το πιο ενδιαφέρον, ίσως, στοιχείο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για την εξωτερική πολιτική είναι το αίτημα για άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και τις στρατιωτικές αποστολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα Βαλκάνια και αλλού (βλ. Εκλογικό Πρόγραμμα).

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος τις δραματικές συνέπειες που θα έχει μια τέτοια απόφαση για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές και περιφερειακό σύστημα· η χώρα θα απομονωθεί από τους συμμάχους της την ώρα που η Τουρκία ακολουθεί μία αναθεωρητική πολιτική στο Αιγαίο και την Κύπρο και η ελληνική ισχύς μειώνεται δραματικά.

Αν και επίσημα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέτει θέμα αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ορισμένες συνιστώσες, όπως η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, που εξέλεξε πρόσφατα τρεις βουλευτές, μιλούν ξεκάθαρα για «μία άλλη Ελλάδα σε μία άλλη Ευρώπη, δηλαδή σε μία Ευρώπη χωρίς Ευρωπαϊκή Ενωση» (ΚΟΕ, 7/11/2011). Η αμφιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξάλλου, επιβεβαιώνεται και από τις ευρωσκεπτικιστικές δηλώσεις στις οποίες έχουν προβεί κατά καιρούς τα υψηλόβαθμα στελέχη του.

Συμπερασματικά, η προτεινόμενη εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο ιδεολόγημα του αριστερού απομονωτισμού. Πίσω από το φιλοευρωπαϊκό προσωπείο κρύβονται βαθιά αντιδυτικές και αντιευρωπαϊκές απόψεις που θέτουν σε κίνδυνο τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ.

* O κ. Μάνος Καραγιάννης είναι επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Μας τέλειωσαν τα χιλιοειπωμένα

"Έχοντας υπ'όψιν το άρθρο 91 του Συντάγματος και κατόπιν εισηγήσεως της κυβερνήσεως, αναστέλλομεν τας διατάξεις των άρθρων του εν ισχύει Συντάγματος καθ' όλον το Κράτος λόγω εκδήλου απειλής κατά της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας της χώρας εξ εσωτερικών κινδύνων."

Για όσους δεν γνωρίζουν, το παραπάνω είναι το Βασιλικό διάταγμα της 21ης Απριλίου του '67 που ουσιαστικά εγκαθιδρούσε την δικτατορία στην Ελλάδα. Και μπορεί αυτή η μαύρη επταετία να ανήκει πια στο παρελθόν, στο παρόν όμως ανήκει μια πρόσφατη συνέντευξη του αρχι-πραξικοπηματία Στ. Παττακού. Την παραθέτω (ένα μέρος της) γιατί, κατά την προσωπική μου άποψη,  έχει πολύ μεγάλη σημασία (http://www.youtube.com/watch?v=tnWyHpGoPUc). Είναι κάτι σαν το "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου δηλ. 

- Δημοσιογράφος : Πως φτάσαμε στην 21η Απριλίου ; Τι έγινε και φτάσαμε στην 21η Απριλίου ;

- Στ. Παττακός : Μας φτάσατε οι δημοσιογράφοι.'Σεις την κάνατε την επανάσταση. Εγράφατε ότι "δεν αντέχουμε πλέον, πρέπει να μας σώσει κάποιος, έστω και λοχίας". Και βρέθηκε Ταξίαρχος.

 - Δημ : Οι δημοσιογράφοι ότι και να γράφανε δεν μπορούν να πάρουν τα τανκς. Τα τανκς τα πήρατε εσείς.

- Στ. Πατ : Λοιπόν ... ακούστε με. Είχε γίνει κι άλλωτε προσπάθεια στην κυβέρνηση, ο Μακαρέζος ως κλαδάρχης του Β' κλάδου ασφαλείας, είχε πάει στον Στεφανόπουλο, πρωθυπουργό. Και του είπε "κύριε Πρωθυπουργέ, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ή κάντε κάτι να σώσετε την πατρίδα ή θα την σώσωμε". Του είπε ο Στεφανόπουλος,  "Ελάτε πιάστε μας και τους τρ'ακόσιους και ρίχτε μας στη θάλασσα. Δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είμαστε άξιοι".

Αναρρωτιέμαι λοιπόν πραγματικά ποιος άλλος εκτός από τον ίδιο τον λαό είναι αυτός που κλείνει το μάτι πονηρά στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ; Ποιος πραγματικά την έφερε την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στο Ελληνικό κοινοβούλιο ; Μήπως οι Χρυσαυγίτες σπάσανε τις πόρτες της Βουλής και μπήκανε μέσα ; Όχι βέβαια. Μήπως έκαναν νοθεία στις εκλογές για να πάρουν το απίστευτο 7% και τις 21 έδρες ; Όχι βέβαια. Τότε ποιος ; Η απάντηση είναι σε κάθε περίπτωση ... σοκαριστική. Εμείς, ο ίδιος ο λαός δηλ. τους φέραμε. Εμείς την κάναμε την "επανάσταση", όπως λέει ο Παττακός. Τώρα λοιπόν, γιατί μας πειράζει ο Μιχαλολιάκος ; Γιατί μας πειράζει ο Λαγός "Χάλκ Χόγκαν" ; Γιατί μας πειράζει το "εγέρθητι" ;

Εμείς δεν ήμασταν που λέγαμε "Δεν μπορούμε άλλο, δεν αντέχουμε" ; Εμείς δεν ήμασταν που λέγαμε πως ο τόπος γέμισε ακαθαρσίες, γέμισε λαθρομετανάστες, γέμισε βρωμιά, μούχλα και σαπίλα ; Εμείς δεν ήμασταν πρώτοι που είπαμε "Nα ξεβρωμίσει ο τόπος!" ;  Εμείς δεν χαρακτηρίσαμε πρώτοι τους πολιτικούς μας, προδότες ; Συνεπώς, εμείς δεν ήμασταν οι ... εν δυνάμει Χρυσαυγίτες ;

Ας προσέχαμε περισσότερο λοιπόν. Μάθαμε να μην βλέπουμε την αλήθεια. Μάθαμε να ρίχνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, πάντα στους άλλους. Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Πάντα οι άλλοι. Άκουσα μια δήλωση του Κασιδιάρη πως ο μισθός των βουλευτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ θα είναι ένας απλός μισθός ταγματάρχη και τα υπόλοιπα θα τα δίνουν στο Κράτος. Αν είναι αλήθεια αυτό, ποιος απλός άνθρωπος και απλός πολίτης διαφωνεί ; Εμείς δεν ήμασταν που λέγαμε πως οι βουλευτές μας πληρώνονται αδρά, πέρνουν χιλιάδες ευρώ και αφήνουν τον κόσμο να πεινάει ;

Ορίστε λοιπόν ... ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θέλαμε, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πήραμε.

Μακάρι - προσωπικά το εύχομαι - το εκλογικό αποτέλεσμα να είναι μια σπασμωδική κίνηση, "ένας σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου",  όπως χαρακτηριστικά λέει ο φίλος Κ.Α., όμως νομίζω, κατά την άποψή μου, πως αυτός είναι ένας θεμιτός μεν, επιφανειακός δε χαρακτηρισμός. Δεν είναι σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου οι απελπισμένες τηλ. κλήσεις των έντρομων πολιτών στα γραφεία της Χρυσής Αυγής που καλούσαν και παρακαλούσαν να υπάρξει κάποιος, "έστω και λοχίας",  για να τους σώσει από τους κλέφτες και καταπατητές των περιουσιών τους, την στιγμή που η Ελληνική Αστυνομία χρησιμοποιούσε την δύναμή της για να παρέχει προσωπική φρουρά στα υπουργικά λαμόγια. Δεν είναι σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου, οι επίμονες διαμαρτυρίες στο ... βρόντο των γονέων για τα σχολεία των παιδιών τους που έχουν γίνει σχολεία μειονοτήτων. Δεν είναι σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου, οι ατελείωτες ώρες αναμονής των Ελληνικών οικογενειών στα έκτακτα περιστατικά των νοσοκομείων μπρος από ένα τσούρμο Πακιστανών, Ρουμάνων και Αλβανών λαθρομεταναστών που δεν έχουν βάλει ποτέ το χέρι τους στην τσέπη για να πληρώσουν έστω και μία γάζα.

Οι λέξεις των "δημοκρατών" πολιτικών έχουν πια "καεί" όλες και ο πολιτικός λόγος αναζητά απεγνωσμένα μια καινούργια έκφραση για να σταθεί, μια καινούργια έκφραση για να πείσει. Τέλειωσαν λοιπόν οι λέξεις "σύνταξη εθνικής αντίστασης". Κάηκαν οι λέξεις "επιχορήγηση" ή "επίδομα". Άλλες λέξεις έρχονται. Έρχεται το "εγέρθητι", έρχεται το "ή ταν ή επί τας", έρχεται το "πας μη ΄'Ελλην βάρβαρος". Δεν είναι απειλή. Είναι που μας τέλειωσαν τα χιλιοειπωμένα.

- Στ. Πατ. :  [...] Εμείς δεν κάναμε κα'να έγκλημα. Λέτε μόνον ότι ανατρέψαμε την Δημοκρατία. Εζητήτω λοιπόν η επέμβασις από τους δημοσιογράφους που έγραφαν "ζητείται λοχίας", το είπε ο πρωθυπουργός "ελάτε να μας πιάσετε και τους τρ'ακόσιους", εμείς πιάσαμε πέντ - έξι μόνον. Δεν χρειαζόντουσαν περισσότεροι. Ο Εθνάρχης σας, ο Καραμανλής, δήλωσε τον Νοέμβριο του '67 στην Le Monde, Παρισίαν ότι "Η Δημοκρατία στην πατρίδα μου είχε δολοφονηθεί από τους παλαιούς πολιτικούς αναξίως. Οι Συνταγματάρχαι απλώς της δώκαν την χαριστική βολή". Εμείς είπαμε της δώκαμε ... της ζωής το φιλί.

Η άνοδος και η είσοδος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο Ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι ένα απλό ξέσπασμα του κόσμου. Είναι μια προειδοποιητική βολή προς την Δημοκρατία του τρέχοντος πολιτικού συστήματος. Προς την "Δημοκρατία" των απατεώνων των ΜΜΕ, των λαμόγιων, των πληρωμένων υπουργών, των ξεπουλημένων προέδρων, προς την Δημοκρατία ... των ... Αυτών που εν ονόματί τής, εγώ ντρέπομαι να πω πως είμαι Έλληνας, εγώ ντρέπομαι να μιλήσω για την χώρα μου, εγώ φοβάμαι να κυκλοφορήσω βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, εγώ κλειδαμπαρώνομαι και βάζω αμπάρες και σιδεριές στην πόρτα του σπιτιού μου, εγώ πληρώνω τις κλεψιές τους, εγώ πληρώνω τα χαράτσια τους, εγώ πληρώνω. Αφού λοιπόν εγώ πληρώνω την "Δημοκρατία" τους, εγώ θα αποφασίσω αν θα ζήσει αυτή ή αν θα πεθάνει. Εγώ θα αποφασίσω αν θα της δώσω το "φιλί της ζωής" ή την χαριστική βολή. Δεν είναι απειλή. Είναι που μου τέλειωσαν τα χιλιοειπωμένα ...

Ο βασιλιάς είναι γυμνός

Διάβασα σε ένα μπλογκ που μ' αρέσει και επισκέπτομαι συχνά πως η ΔΗΜΑΡ είναι τραβεστί ΠΑΣΟΚ. Δεν συμφωνώ 100%. Όχι. Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα πολιτικό μαγαζάκι όπου μέσα συνωστίζονται λίγοι, μα επιφανείς άνδρες και γυναίκαι της αριστοκρατικής αριστεράς. Η μόνη τραβεστί ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια στην πολιτική πιάτσα είναι η ΝΔ. Βέβαια η καινούρια τσατσά τα έχει κάνει σκατά και το κορίτσι, η ΝΔ, δεν έχει πέραση. Στην ΝΔ το σακουλεύονται: O Σαμαράς είναι ο ποιό ηλίθιος πολιτικός που πέρασε ποτέ απ' την Ελλάδα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μιά σπασμωδική κίνηση, ένας σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου, στον οποίο έχει μεταλλαχθεί ο Ελληνικός λαός απ' το 81 και δώθε, μετά από την τόσο καφρίλα που υπέστη (ο λαός αυτός) από τα κανάλια και τον Τύπο, ντεμέκ ως πληροφορία, από τους κάφρους των δημαγωγικών εκπομπών δήθεν ως σάτιρα, και από την τόσο δημαγωγία και διαβολή από το ίδιο το πασοκικό κράτος, όπου του έχωνε για χρόνια στην τσέπη το κατιτίς, ονομάζοντάς το σύνταξη εθνικής αντίστασης, επιχορήγηση, επίδομα κτλ.

Ο τζιτζιφιόγκος που πήρε 16-17% σε αυτές τις εκλογές επιβεβαίωσε τον φόβο του, πως δηλαδή το όνειρο του για μια κυβέρνηση του συνασπισμού του σιναφιού του, είναι ο χειρότερος του εφιάλτης. Το παιδαρέλι αυτό, ο ντιντίκος, ξέρει πως τα κουκιά δεν φτάνουν και γιαυτό δεν το έχει σκάσει απ΄ την χώρα. Θα έκανε τα πάντα για να μήν περάσει απ τα χέρια του ούτε ένα δευτερόλεπτο διακυβέρνησης. Η Μέρκελ, ακόμα και να έτρωγε το μνημόνιο και μετά να το έχεζε, αυτουνού, πάλι δεν θα του έφτανε και θα κατέγγελνε την Μερκελ πως το κάνει για παραπλάνηση ή για να σύρει την γαμοαριστερά του δεν ξέρω εγώ που. Από αυτόν τον γελοίο περιμένουν τον σχηματισμό κυβέρνησης. Η πολιτική του ένδεια είναι άνευ προηγουμένου. Είναι δεδομένο πως ο ρόλος αυτου του τύπου αλλά και του σιναφιού του είναι να βαυκαλίζει τα παιδιά που κάνουν ανακύκλωση γυάλινων μπουκαλιών και εύφλεκτων υλικών σε αποθήκες και πανεπιστήμια, να οργανώνει πορείες και σεμινάρια ρίψης νεραντζιών, να καταγγέλλει, να μην πληρώνει, να σπάει και να δέρνει. Όχι όμως να κυβερνήσει. Και παρακολουθούν οι κάφροι δημοσιογράφοι επί τριημέρου το πως διαχειρίζεται την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης αυτός ο καραγιοζάκος. Και μας μεταφέρουν τα μαντάτα ωσάν να συμβαίνουν όλα αυτά σε μιά άλλη χώρα. Η πλεμπάγια παρακολουθεί το σίριαλ όπου πρωταγωνιστεί ο Τσίπρας με ενδιαφέρον ενώ, ενδόμυχα, αναρωτιέται αν τελικά κάποιος γνωστός, φίλος, συγγενής ή γείτονας κόλλησε έϊτζ ή όχι απ' τις οροθετικές πουτάνες.

Ο σπασμός του παραπαίοντα χύδην όχλου έδωσε ένα 10% στον και στον μπούλη που εισήχθη απ το σύστημα στο πολιτικό σκηνικό με το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες. Το νεόπλασμα αυτό, ως αναμένονταν, δεν έχει πάρει αλλά ούτε και πρόκειται να πάρει καμιά πρωτοβουλία, όχι για να απεμπλακεί η χώρα απ το μνημόνιο, αλλά ούτε για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Ο άμεμπτος προεδρεύων δεν μιλά, δεν συναναστρέφεται με "δωσίλογους" παρά μόνο με τον εαυτό του και τους δικηγόρους του. Διαβουλεύεται όμως μέσω του φέϊσμπουκ και του τουίτερ με όλους τους ανεξάρτητους απ' την λογική Έλληνες και καταγγέλλει το μνημόνιο για μια ακόμα φορά. Το θνησιγενές αυτό κόμμα εξαπάτησε όσους το ψήφισαν πριν καν το ψηφίσουν. Χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς πολιτικό λόγο, ιδεολογία και όραμα, ειδικά κατασκευασμένο για να εκφράσει ο χύδην όχλος την οργή του στις κάλπες και όχι στον καθρέφτη του, όχι στον εαυτό του. Το κόμμα αυτό είναι θνησιγενές όχι γιατί οι Έλληνες θα γίνουν ξαφνικά εξαρτημένοι απ την λογική και θα το καταψηφίσουν, αλλά, γιατί είναι φτιαγμένο απ' τους πέντε ανέμους. Είναι κάτι σαν τον κουραμπιέ: η ζύμη του θρυμματίζεται εύκολα και, άν φάς πάνω από μία φορά, λιγώνεσαι.

Η αποκορύφωση του σπασμού του όχλου στις εκλογές ήταν η ψήφος στο ανώμαλο, στο χυδαίο, στο απεχθές, το ανθελληνικό. Οι δημοσκοπήσεις για λοβοτομημένους έβαζαν το χυδαίο στη βουλή και οι λοβοτομημένοι το έκαναν πράξη. Οι έγκυροι δημοσιογραφίσκοι και τα κανάλια στα οποία υπηρετούν, δήθεν δεν πήραν πρέφα το ναζιστικό τσίρκο που ήρθε στην πόλη, παρά την επαγγελματική ανησυχία τους όλα αυτά τα χρόνια για κάθε τι το ακραίο ή δήθεν ακραίο που δήθεν σάλευε στην κοινωνία ή την πολιτική. Τα δημοσιογραφικά βατράχια έκραξαν μόνο όταν Καιάδας, ο Πρίαπος και ο Darth Maul μπουγέλωσαν τον Ευθυμίου και μόνο τότε έκαναν πως ξαφνιάστηκαν και αναρωτήθηκαν το από πού να ξεφύτρωσαν οι ουραγκοτάγκοι της χρυσής αυγής. Και αυτό το έκαναν, λίγες μέρες πρίν τις εκλογές όταν πιά ένα μέρος της πλεμπάγιας είχε για τα καλά μπουρδοκλωθεί σε βερμπαλισμούς τύπου "να ξεβρωμίσει ο τόπος". Ο τόπος όμως δεν ξεβρωμίζει φέρνοντας περισσότερη βρώμα και αηδία. Ο χύδην όχλος, καταδικασμένος στην αναπηρία του να μην μπορεί να κρίνει, του να μήν μπορεί να χαρεί, να σκεφτεί, να δημιουργήσει και να συνάψει σχέσεις έχει μόνο μια ευχαρίστηση: να ξεσπά.

Τώρα ο Μιχαλολιάκος (οποία ομοιότητα με Κούρδο λαθρομετανάστη βοσκό είναι εντελώς συμπτωματική), δίνει συνέντευξη(;) Τύπου και ο μελαχροινός Hulk Hogan εξ δεξιών και ο Darth Desolous εξ αριστερών επιβεβαιώνουν δια της παρουσίας των το δίκαιο των λόγων της αξιολύπητης καρικατούρας.

Για ένα καινούργιο πολιτικό τίποτα

Διαβάζω την επιφυλλίδα του Γιανναρά (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_18/12/2011_466597)

Αναρωτιέμαι, στις δημοσκοπήσεις βρήκε ο αγαπητός δάσκαλος έρεισμα για να μας πείσει για την "προγνωστική ευστοχία" των επιφυλλίδων του;

Και τί άραγε να σημαίνει για τον κ. Γιανναρά το ότι δέχεται πως το γραφείο ενός δημοσκόπου μπορεί να επαληθεύει ή όχι την "προγνωστική ευστοχία" του έργου του;

Δέν είναι τουλάχιστον σκανδαλώδεις (για να μήν πω εμπαιγμός του νου) οι αποκλίσεις μεταξύ των αποτελεσμάτων των δημοσκοπήσεων και της κάλπης;

Μήπως αυτό, αντί να τον χαροποιεί (αν τον χαροποιεί), θα έπρεπε να τον προβληματίζει;

Το "αποτέλεσμα" μιας δημοσκόπησης το οποίο αναιρεί το "αποτέλεσμα" μιας προηγούμενης και με την σειρά του θα αναιρεθεί απ' αυτό μιάς που επίκειται, είναι για τον αγαπητό δάσκαλο, ακράδαντο έρεισμα και λόγος για να πειστούμε για την "προγνωστική ευστοχία" των επιφυλλίδων του;

Είναι άραγε οι δημοσκοπήσεις απλά ένας τρόπος καταγραφής των πολιτικών προτιμήσεων των ψηφοφόρων, ή ένα εργαλείο του ίδιου του πολιτικού συστήματος που στόχο έχει να συντηρεί ένα υψηλό ποσοστό αποχής απ' της εκλογές ώστε το ίδιο να μήν καταρρεύσει ποτέ;

Η αποχή από τις εκλογές είναι αυτή που κρατάει το πολιτικό σύστημα "μπαλσαμωμένο", αυτή "δίνει αηδιαστικό «φιλί ζωής» σε ένα άψυχο, σε προϊούσα αποσύνθεση πτώμα".

Το υπάρχον (φαύλο) πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει όταν θα ψηφίσει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης και η αποχή θα είναι μηδέν.

Τέλος, αναρωτιέμαι, γιατί ο αγαπητός δάσκαλος τιτλοφορεί την επιφυλλίδα του με το "Για ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό" και όχι με το με το "Για ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα";

Ελλάδα, πέτρες και ρος μπιφ.

Με αφορμή το κείμενο με τον τίτλο "Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ" (από την γνωστή ρήση του Κωλοκοτρώνη Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες) έγραψα το κάτωθι σχόλιο.

"Θα υπήρχε η βούληση να ζήσουμε τρώγοντας πέτρες κι όχι παρασιτώντας ως διεθνείς επαίτες."

Έτσι είναι όπως το είπες. (Διαφωνώ με το πως θα "Θα υπήρχε η βούληση" αλλά δεν έχει σημασία).

Γιατί όμως θα πρέπει ή να τρώμε πέτρες έξω απ την ΕΕ ή να παρασιτούμε μέσα στην ΕΕ;

Αγαπητέ Θόδωρε, το πρόβλημα μας δέν είναι το ότι είμαστε μέσα (ή δεν είμαστε έξω) απ την ΕΕ. Το πρόβλημά μας (η κατάντια μας) είναι ακριβώς αυτό: Πως εντός ΕΕ τρώγαμεν (εισαγόμενο) ρος μπιφ και εκτός ΕΕ (θα) τρώγαμεν (εγχώριες) πέτρες.

Γιατί η Ελλάδα να συμμετέχει στην ΕΕ ως Ελλαδιστάν; Και γιατί η Ελλάδα εκτός ΕΕ να (καταντάει να) είναι Ελλαδιστάν;

Η Ελλάδα (και εννοώ κυρίως τον Ελληνικό λαό), δεν έκανε τίποτα για να μήν είναι το Ελλαδιστάν της ΕΕ, και τίποτα για να μήν καταντήσει Ελλαδιστάν εκτός ΕΕ.

Για μένα -και έχω την βεβαιότητα πως δεν είναι τόσο υποκειμενικό όσο ακούγεται- δεν έχει τόσο σημασία το μέσα ή εξω απ την ΕΕ, όσο το ότι κανέναν απ τους δύο αυτούς δρόμους ο Ελληνικός λαός (που φοβάμαι πως τώρα πια ακούει στο όνομα λαϊκή μάζα) δεν μπορεί να υπερασπιστεί, να πιστέψει.

Ένας λαός, που για 36+1 χρόνια έτρωγε ρος μπιφ, δεν μπορεί απ την μία μέρα στην άλλη να φάει πέτρες. Ακόμα κιαν θα το ήθελε.

Τέλος, μου άρεσε ο τίτλος του κειμένου σου (φάνηκε άλλωστε) αλλά δυστυχώς την Ελλάδα ΔΕΝ την θέλομεν... κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ!

Κι ένα τραγούδι απ' τα χρόνια εκείνα που ακόμα και ο καλλιτέχνης... την Ελλάδα ήθελε και ας έτρωγε πέτρες.