Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Έταζαν όνομα, έπαιρναν ξενοδοχείο!

Σάλος στα Σκόπια, αμηχανία στην Αθήνα για τη συμφωνία των Συντηρητικών της Βρετανίας με τον Γκρούεφσκι.Εντός του μήνα ο κ. Νίμιτς σε Αθήνα και Σκόπια.

Της Αγγελικής Σπανού

Σάλο στα Σκόπια και αμηχανία στην Αθήνα έχει προκαλέσει η αποκάλυψη της βρετανικής εφημερίδας “Daily Telegraph” ότι μέλη του κόμματος των Συντηρητικών στη Βρετανία προωθούσαν την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με αντάλλαγμα τη συμφωνία κατασκευής ξενοδοχείου πέντε αστέρων στο κέντρο των Σκοπίων.
Κατά το δημοσίευμα, η συμφωνία συνήφθη το 2007 με τη βοήθεια του πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ κ. Γκρούεφσκι.
Σύμφωνα με πληροφορίες, τις οποίες επικαλείται η βρετανική εφημερίδα, όλα ξεκίνησαν όταν συναντήθηκε ο επικεφαλής των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον με τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι, το 2003, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στα Σκόπια για τον ποδοσφαιρικό αγώνα ΠΓΔΜ - Αγγλίας. Τους Κάμερον και Γκρούεφσκι έφεραν σε επαφή ο βοηθός του Κάμερον, Αντριου Φέλντμαν, και ο γνωστός σλαβομακεδόνας επιχειρηματίας Όρτσε Κάμτσεβ, επί χρόνια στενοί συνεργάτες λόγω των εταιρειών ένδυσης Orka (από την ΠΓΔΜ) και Jaymora (του κ. Φέλντμαν).
Ο Φέλντμαν, υπεύθυνος για τη συγκέντρωση χρημάτων για τον επικεφαλής των Συντηρητικών, το 2007 κέρδισε το συμβόλαιο για την κατασκευή ξενοδοχείου πέντε αστέρων, παρότι δεν είχε καμία εμπειρία στην κατασκευή και διεύθυνση ξενοδοχειακών μονάδων. Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, η συμφωνία για την κατασκευή του ξενοδοχείου έγινε με την υπόσχεση ότι η ΠΓΔΜ θα έχει την υποστήριξη του κόμματος των Συντηρητικών αναφορικά με την ένταξή της στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Στον Λευκό Οίκο
Τέσσερις μήνες μετά την υπογραφή της συμφωνίας ο Ντ. Κάμερον, κατά τη διάρκεια της πρώτης του επίσημης επίσκεψης στην Ουάσιγκτον, ζήτησε από τους πολιτικούς των ΗΠΑ να υποστηρίξουν την ΠΓΔΜ.
Ο διαγωνισμός για την κατασκευή του ξενοδοχείου πέντε αστέρων στο κέντρο των Σκοπίων δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 2007 σε δύο εφημερίδες της ΠΓΔΜ αλλά και στους “Financial Times”. Οι συμμετέχοντες στο διαγωνισμό είχαν την υποχρέωση να είναι ιδιοκτήτες 250 ξενοδοχείων τεσσάρων ή πέντε αστέρων σε όλο τον κόσμο και να έχουν κατασκευάσει ξενοδοχείο. Ελάχιστες εταιρείες εκπλήρωναν αυτές τις προϋποθέσεις και έτσι δεν υπήρξαν πλειοδότες. Ανακοινώθηκε νέος διαγωνισμός, ο οποίος κηρύχθηκε και αυτός άγονος. Τότε η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ ξεκίνησε αποκλειστικές διαπραγματεύσεις με την “HLH Macedonia”.
Πολιτικοί από την ΠΓΔΜ υποστηρίζουν πως ακολουθήθηκε εσκεμμένα η συγκεκριμένη διαδικασία, ώστε να εξασφαλιστεί ότι η εταιρεία “HLH Macedonia” θα κέρδιζε στο διαγωνισμό, παρότι δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Σύμφωνα με την “Telegraph”, η εταιρεία “HLH Macedonia” ιδρύθηκε το 2007, λίγες μόνο ημέρες πριν από την υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή του ξενοδοχείου. Η “HLH Macedonia” ανήκει στην εταιρεία του Φέλντμαν, η οποία τότε ήταν μια μικρή ξενοδοχειακή επιχείρηση από τη Βρετανία. Η έδρα της εταιρείας βρίσκεται σε κτίριο ιδιοκτησίας Κάμτσεβ.
Η κατασκευή του ξενοδοχείου ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2007 και έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 2,5 χρόνια. Ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει κατασκευαστεί ούτε το ισόγειο του ξενοδοχείου. Σύμφωνα με το σχέδιο, το ξενοδοχείο θα έχει έξι ορόφους και συνολικά 200 δωμάτια.
Οι Τόρις διαψεύδουν κατηγορηματικά το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας, το οποίο αναπαρήγαγαν όλα τα μέσα ενημέρωσης της ΠΓΔΜ.


Εντός του μήνα ο κ. Νίμιτς σε Αθήνα και Σκόπια

Ζήτημα ημερών είναι η πραγματοποίηση επίσκεψης σε Αθήνα και Σκόπια του ειδικού μεσολαβητή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς. Όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος της γραμματείας του διεθνούς οργανισμού, ο κ. Νίμιτς "εργάζεται για την εξεύρεση αμοιβαίως ικανοποιητικού χρόνου να επισκεφθεί την περιοχή, ανταποκρινόμενος σε προσκλήσεις και από τις δύο κυβερνήσεις". Πρόσθεσε ότι, όταν οριστικοποιηθούν οι ημερομηνίες, θα εκδοθεί και η σχετική ανακοίνωση. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχει δημοσιεύσει η "Μακεδονία", ο κ. Νίμιτις αναμένεται στην περιοχή στο τέλος Φεβρουαρίου. Εφημερίδες της ΠΓΔΜ δημοσίευσαν σήμερα ότι επίκειται συνάντηση Παπανδρέου-Γκρούεφσκι στις Βρυξέλλες την προσεχή Πέμπτη, στο περιθώριο της έκτακτης συνόδου κορυφής της Ε.Ε.

Πηγή: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Czech Cardinal Miloslav Vlk warns: Muslims are conquering Europe

Prague, Jan 5 (CTK) - The European Union has diverted from the Christian foundations on which it was being built and it has got secularised, by which it has opened space to Islamisation, Czech Cardinal Miloslav Vlk says in an interview released on his web page yesterday.

In the interview Vlk, 77, overviews the almost 19 years he has been Prague Archbishop. Pope Benedict XVI is expected to announce his successor on the days ahead.

Vlk says Islam creates pressure on Christians to live their faith to the full.

"yesterday our continent does not have firm spiritual and moral foundations," Vlk writes.

He says this is not the fault of the European Union, but of Europeans themselves.

"I cannot but confirm that Europe will pay dear for having left its spiritual foundations and that this is the last period that will not continue for decades when it may still have a chance to do something about it," Vlk says.

He says the Muslims are perfectly equipped with "spiritual" weapons that Europe does not have.

"The Muslims definitely have many reasons to be heading here. They also have a religious one - to bring the spiritual values of faith in God to the pagan environment of Europe, to its atheistic style of life," Vlk writes.

The individualistic life style of Europeans who are neither able nor willing to make sacrifices is to a great extent responsible for Islam gaining force in Europe, Vlk writes.

"Unless the Christians 'wake up,' life may be Islamised and Christianity will not have the strength to imprint its character on the life of people, not to say society," Vlk says.

He says Czechs can help reinforce Christianity also due to their historical experience with the transition from Communist totality to freedom.

"Neither the free market nor freedom without responsibility are strong enough to form the basis of society. Not even democracy alone is a panacea unless it is embedded in God," Vlk says.

He says people cannot live for ever without fundamental spiritual values.

Πηγή: Prague Daily Monitor


Εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία

Η σημερινή Επιφυλίδα του Χρήστου Γιανναρά, από την "Καθημερινή της Κυριακής^".

Το να είσαι Ιταλός, Γάλλος, Βρετανός, Ελληνας ή ό, τι ανάλογο δεν δηλώνει μόνο μια συμβατική, κρατική υπηκοότητα. Δηλώνει ότι «ανήκεις» σε μια συλλογικότητα με μεγαλύτερη ή μικρότερη ώς τώρα διαδρομή στην ανθρώπινη Ιστορία – ανήκεις σε μια γλώσσα, σε μια συνείδηση κοινού παρελθόντος, σε κοινή νοο-τροπία, κοινό θησαύρισμα πείρας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και διαμορφώνει συν-ήθειες, ένα κοινό ήθος, περίπου συλλογικό χαρακτήρα.

Οταν στη μητρική σου γλώσσα (τη γλώσσα που σε πρωτομπόλιασε στην κοινή «λογική»: σε σκέψη και κρίση) η συλλογικότητα σημαίνεται ως «κοινωνία» (δυναμική σχέσεων, συμ-μετοχή και αλληλεξάρτηση στην πραγμάτωση της ζωής), δεν είναι δυνατό να έχεις την ίδια οπτική και την ίδια εκδοχή της πραγματικότητας με συνάνθρωπό σου, καθ’ όλα σεβαστόν και αγαπημένο, που στη μητρική του γλώσσα η συλλογικότητα είναι μόνο «societas», δηλαδή «εταιρισμός επί κοινώ συμφέροντι». Αλλη νοο-τροπία και άλλα αντανακλαστικά σκέψης και πράξης διαμορφώνει το νοηματικό και βιωματικό φορτίο της λέξης «α-λήθεια» και άλλο της λέξης «veritas», διαφορετικό της λέξης «νόμος» και διαφορετικό της λέξης «lex» – το ίδιο και με αναρίθμητα ακόμη ζεύγη λέξεων: «λόγος» και «ratio», «πρόσωπο» και «persona», «δημοκρατία» και «res publica» κ. λπ., κ. λπ.

Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας. Διαφορετική νοο-τροπία και ήθος χαρακτηρίζει μια συλλογικότητα που η μεταφυσική της αναφορά ήταν πάντοτε ένας Θεός τιμωρός, αμείλικτος δικαστής και σαδιστής πατέρας, η «αμαρτία» παράβαση νόμου, ενοχή, εξαγοράσιμος κολασμός, και διαφορετική προκύπτει μια συλλογικότητα που ξέρει τον Θεό «νυμφίο», «εραστή μανικώτατον» του ανθρώπου και την αμαρτία «αστοχίαν», «απόπτωσιν από του στόχου», του στόχου πληρότητας της ζωής που είναι ο «όντως έρως».

Δεν ανήκουμε σε «εθνότητα», είναι ανεπαρκέστατη η λέξη. Ανήκουμε σε μια γλώσσα, σε μια κοινή ιστορική εμπειρία, σε μια παράδοση και συνέχεια πείρας, νοοτροπίας, μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά αυτό το «ανήκειν», το «συνυπάρχειν» με κοινό, συνεκτικό της συλλογικότητας «τρόπο», βιώνεται και κατανοείται σε συνάρτηση πάντοτε με την καλλιέργεια του καθενός, το αισθητήριό του «ποιότητας» της ζωής.

Οι φτηνοί άνθρωποι του ό, τι φάμε ό, τι πιούμε και ό, τι τέλος πάντων ηδονικό αρπάξουμε, παρακάμπτουν το υπάρχειν (που είναι πάντοτε συνύπαρξη) και λογαριάζουν για ζωή το «έχειν»: Να κατέχουν, να εξουσιάζουν, να τα έχουν όλα υποταγμένα στις απαιτήσεις του εγώ. Καταλαβαίνουν τη συλλογικότητα μόνο σαν «κράτος» και το «ανήκειν» μόνο σαν συμβατική «υπηκοότητα». Λογαριάζουν το κράτος σαν εξουσιαστικό μηχανισμό διαχείρισης των κοινών και τους ενδιαφέρει μόνο για όσα χρηστικά τους παρέχει.

Πολύ συχνά, φτηνοί άνθρωποι ορέγονται τη διαχείριση του κράτους, την εξουσία της διαχείρισης. Οχι για να υπηρετήσουν τον δημιουργικό δυναμισμό της κοινωνικής συνοχής, τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, τη θησαυρισμένη παράδοση, τη μεταφυσική ελπίδα – είναι ευτελείς άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από αυτά. Διψάνε εξουσία από ιδιοτέλεια και μόνο: Να προβληθεί το εγώ τους, να εξαρτώνται όλοι οι άλλοι από αυτούς, να βρίσκονται συνεχώς στη δημοσιότητα, να εισπράττουν κολακείες και χειροκροτήματα. ΄Η για σκοπιμότητες χυδαίου ηδονισμού: Να μπορούν να κλέβουν το δημόσιο ταμείο, να διαπλέκονται με μεγιστάνες του πλούτου και να δωροδοκούνται, να ζουν με πολυτέλεια ονειρώδη για τις ικανότητές τους και την καταγωγική τους ανέχεια.

Αφού λογαριάζουν τη συλλογικότητα μόνο σαν χρηστικό δεδομένο, ωφελιμιστική πραγματικότητα, τι πιο φυσικό να είναι απάτριδες, διεθνιστές, συνεπέστατοι «αποδομιστές» κάθε μη χρηστικής εκδοχής των θεμελίων της συνύπαρξης – της γλώσσας, της παιδείας, της Ιστορίας, της Τέχνης, της πολιτικής, της μεταφυσικής. Και για να προσδώσουν εγκυρότητα στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, καταφεύγουν στην πιο αναχρονιστική και άκριτη ανάγνωση του Μαρξισμού: Βλέπουν τη συλλογικότητα να συγκροτείται μόνο στη «βάση» των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, επομένως ο πολιτισμός, οι διαφορές των πολιτισμών, η ποικιλία των παραδόσεων, δεν είναι παρά «εποικοδόμημα» σε αυτή την πρωτεύουσα βάση. Πώς λοιπόν να μην είναι πανέτοιμοι, παίρνοντας την εξουσία, να καταστρέψουν τη γλώσσα, να στρεβλώνουν και κατασυκοφαντήσουν την ιστορία του τόπου τους, να διασύρουν την αξιοπρέπεια του λαού τους, να χλευάσουν τη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια, να πρακτορεύσουν (με το αζημίωτο) ξένα συμφέροντα;

Η καταφυγή της μηδενιστικής πολιτικής πρακτικής σε μαρξιστικά ψιμύθια, προκειμένου να εξωραϊστεί ο πρωτογονισμός της ακοινώνητης εγωκεντρικής ύπαρξης, δεν περιορίζει το σύμπτωμα σε μόνη την παράταξη της δήθεν Αριστεράς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διαχείριση της Παιδείας ανατίθεται (από κάθε κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργού) σε άτομα του ανθρωπολογικού τύπου των «αποδομιστών». Και αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια αυτών των ατόμων, ξεσηκώνεται αμέσως μια θαυμαστά συντονισμένη συγχορδία υπερασπιστών της «αποδόμησης», συγχορδία από πριμαντόνες της δημοσιότητας που καλύπτουν όλο το «πολιτικό» φάσμα: από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την πιο φανταιζίστικη τάχα και Αριστερά.

Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... τὸ ἄριστον ἐκεῖνο, Ἑλληνικὸς – ἰδιότητα δὲν ἔχ᾿ ἡ ἀνθρωπότης τιμιοτέραν· εἰς τοὺς θεοὺς εὐρίσκονται τὰ πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες). Από μια τέτοια επίγνωση (συνάρτηση καλλιέργειας) στερούν τον Ελληνισμό (τον ελλαδικό και της διασποράς) οι θλιβερές συμπλεγματικές φιγούρες που προσλαμβάνονται στο υπουργείο Παιδείας (με κάθε κυβέρνηση) για να οργανώσουν την κοινωνική άμυνα απέναντι στην απειλή του «εθνικισμού».

Οι πολλοί απλοί άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά σε ιδεολογικές γενικότητες περί ενδόξων προγόνων και πρωτοπορίας άλλοτε στον πολιτισμό, δεν μπορούν πια να έχουν την επίγνωση της καβαφικής ελληνικότητας. Νιώθουν, όμως, να βιάζεται ο ψυχισμός τους από την πολιτική μεθοδικού αφελληνισμού της ελληνόφωνης (ακόμα) κοινωνίας. Και η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκουν γι’ αυτό τον βιασμό, συνάγεται από συμπεριφορές που όζουν «πρακτοριλίκι». Δεν είναι μυστικό ότι ο «ξένος παράγων» θέλει από το ελλαδικό κρατίδιο να απεμπολήσει εσπευσμένα την ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου – τουλάχιστον.

Ολα έχουν μια τιμή. Εκτός από την καβαφική ελληνικότητα.