Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Σε κλαίει λαός


Σε κλαίει λαός
                                  Κωστής Παλαμάς

Σε κλαίει λαός
Σε κλαίει λαός πάντα χλωρό
Να σειέται το χορτάρι
Στον τόπο που σε πλάγιασε
Το βόλι, ω παλικάρι

Πανάλαφρος ο ύπνος σου
Τ’ Απρίλη τα πουλιά
Σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς
Λογάκια και φιλιά

Και να σου φτάνουν του Χειμώνα οι καταρράχτες
Σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολεμοκράχτες

Πλατειά του ονείρου μας η γη
Κι απόμακρη και γέρνεις
Εκεί και σβεις γοργά ιερή στιγμή
Σαν πιο πλατειά
Την δείχνεις και την φέρνεις
Σαν πιο κοντά


Για την ιστορία:
Το κεφάλι του Παύλου Μελά το μετέφερε στο Πισοδέρι ο προπαππούς μου, σαρακατσάνος ποιμένας. Το κεφάλι είχε μακρυά κόμη και ο παππούλης (έτσι μας έμαθε ο πατέρας μου να λέμε τον προπαππού μας) το είχε δεμένο από αυτήν, γύρω από τη μέση του, κάτω από την κάπα του. Το γεγονός αυτό ο παππούς μου, μου το είχε 'μολογήσει αρκετές φορές. Αν κανείς ανατρέξει στις πρώτες πηγές που εξιστορούν το γεγονός, θα δεί να αναφέρεται πως η μεταφορά του κεφαλιού έγινε από ποιμένα. Αυτός, ήταν ο προππάπους.