Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Χριστός γεννάται δοξάσατε





«Χριστός γεννάται δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών' απαντήσατε.
Χριστός επί γης' υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα ή γη,
και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί' ότι δεδόξασται».



Φώτης Κόντογλου

Το Βλογημένο Μαντρί

«Έργα», τ. Α'

 
Κάθε χρόνο ο Άγιος Βασίλης τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό, και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά. Μια χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. Ήτανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν τ’ ανοίγανε την πόρτα. Ο Άγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδής έχουνε ανάγκη, μ’ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν, κι ούτε πεινούσε, ούτε κρύωνε.

Αφού βολόδειρε από δω κι από κει, κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφταξε στα ελληνικά τα μέρη, πού ’ναι φτωχός κόσμος. Απ’ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά, και τράβηξε κατά κει, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά.

Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογκούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε.

Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ’ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ’να μικρό βουνό, κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. Άνοιξε την αυλόπορτα που ήτανε κανωμένη από άγρια ρουπάκια και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να τον σκίσουνε˙ μα, σαν πήγανε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνόντανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους.

Ο Άγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε:

«Ελεήστε με, χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο!».

Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλικάρι ως εικοσιπέντε χρονώ, με μαύρα γένια˙ και δίχως να δει καλά καλά ποιος χτυπούσε την πόρτα, είπε στο γέροντα:

«Πέρασε μέσα στ’ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά!».

Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα.

Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και τ’ ανασπάστηκε και τό ’βαλε απάνω στο κεφάλι του. Ύστερα φώναξε και τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Κι εκείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα, κι είπε:

«Κόπιασε, παππού, να ξεκουραστείς».

Ο Άγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε:

«Βλογημένοι νά ’σαστε, τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να πληθαίνουν ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας!».

Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε η φωτιά. Ο Άγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά, κι η γυναίκα τού ’βαλε και μια μαξιλάρα ν’ ακουμπήσει.

Ο Άγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του:

«Βλογημένο νά ’ναι τούτο το καλύβι!».

Ο Γιάννης μπαινόβγαινε, για να φέρει τό ’να και τ’ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά.

Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μιαν αλλιώτικη λάμψη και εφάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν νά ’τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πυτιές που ήτανε κρεμασμένες σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια, και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε, όπως τρίζανε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε σαν τους αγγέλους πού ’ναι στον Παράδεισο.

Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο Θεός.

Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα, μα πλούσια καρδιά : «Τη πτωχεία τα πλούσια!». Ήτανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, έβρισκε παρηγοριά. Γι αυτό κι ο Άγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του.

Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, αρχόντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι ανθρώποι, πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο, παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου.

Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στο γέροντα:

«Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν’ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησία κοντά μας, μήτε καν ρημοκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μια φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και τη διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τά ’λεγε ένας γραμματιζούμενος, που έβγαζε λόγο στο χωριό, δυό ώρες από δω, κι από τις πολλές φορές που τά ’λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε : “Σκώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπάζιτι κι του λέγ’ : Τέκνου μου! Τέκνου μου!”. Αυτά τα γράμματα ξέρω…».

Ήτανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνου και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του τρεις φορές. Ύστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε:

«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων!».

Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα του βύζαξε το μωρό και πήγε κι εκείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της.

Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ’ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να πει και το δικό του τ’ απολυτίκιο, που λέγει : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Έψελνε γλυκά και ταπεινά, κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε το σταυρό τους. Κι είπε ο Άγιος Βασίλης τον όρθρο και τον κανόνα της εορτής «Δεύτε λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει το δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση.

Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα - Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε.

Και, σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο Άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα κι είπε:

«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!».

Κι έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε: «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε: «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε: «του Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε: «του νοικοκύρη του Γιάννη του Βλογημένου!».

Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τον Αι-Βασίλη!».

Του λέγει ο Άγιος:

«Αλήθεια, τον ξέχασα!».

Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε:

«Του δούλου του Θεού Βασιλείου!».

Ύστερα έκοψε πολλά κομμάτια, και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε: «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου», «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».

Λέγει πάλι ο Γιάννης στον Άγιο:

«Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;».

Του λέγει ο Άγιος:

«Έκοψα, ευλογημένε!».

Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος!

Έστρωσε η γυναίκα, για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να κάνουνε την προσευχή τους. Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε την δική του την ευχή, που τη λέγει ο παπάς στη λειτουργία:

«Κύριος ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου…».

Σαν τελείωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέγει ο Γιάννης :

«Εσύ, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποιά παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Αι-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τί αμαρτίες μπορεί νά ’χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε!».

Ο Άγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή αλλιώτικα:

«Κύριε ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος Ιωάννης ο απλούς εστιν άξιος και ικανός, ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…».

Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.


Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Περί αποχής...

Επιτέλους... έλεος πια με αυτήν την μπαρούφα! Η παραφιλολογία περί του ότι η αποχή στις τελευταίες εκλογές είναι δήθεν ένας "σεισμός" για το πολιτικό σύστημα, πρέπει επιτέλους να πάψει. Είναι θλιβερό, μιά τέτοια άποψη, να αναπαράγεται από σκεπτόμενους ανθρώπους όπως ο Γιανναράς ή ο πρώην εισαγγελέας κ. Κ. Λογοθέτης (στο 4Ε). Η παραφιλολογία αυτή αναμηρυκάζεται συστηματικά και από διάφορα μπλόγκς του συρμού. Συνήθως από αυτά της ποικίλης ύλης... όπου μαζί με το τον σχολιασμό για το τι βρακί φοράει η καραπούτσογλου μας μιλούν για το νόημα (ενίοτε και κίνημα) της αποχής από τις τελευταίες εκλογές, δηλαδή της συνειδητής ατιμίας*.

Με αφορμή την άποψη του κ. Γιανναρά, όπως την κατέθεσε στον δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη στις 3 Δεκεμβρίου 2010 στην εκπομπή "Αντιθέσεις" στην "Κρήτη ΤV" έχω να πω τα εξής: Η αποχή είναι αυτή που διαιωνίζει το πολιτικό σύστημα κ. Γιανναρά, και εσείς με τα λεγόμενά σας την νομιμοποίητε. Αν κανένα από τα πολιτικά κόμματα δεν σας ικανοποιεί ούτε καν στο ελάχιστο, τότε γιατί δεν κάνετε έναν πολιτικό σχεδιασμό με τους συνεργάτες σας; Γιατί δεν φέρνετε την ρήξη και την ανατροπή εσείς; Με την δική σας πρόταση. Γιατί δεν δημιουργείτε την αριστερά που ονειρεύεστε; Τέλος, γιατί δεν πάτε να ψηφίσετε λευκό; Το σατανικό νομοσχέδιο, την μετρά ακόμα ως ψήφο. Και αν ακόμα ούτε αυτό θέλετε, γιατί δεν οργανώνετε, εσείς, συντεταγμένη αποχή στις πλατείες; Να μήν πάει ο κόσμος να ψηφίσει, αλλά να πάει στην πλατεία του χωριού του και να διαμαρτυρηθεί. Έτσι, θα είχατε κάθε λόγο να μιλάτε έτσι για σεισμό. Η αποχή, του βάζω την ουρά στα σκέλια -έτσι κι αλλιώς οι Γιανναράδες θα με πουν ήρωα- είναι η πιο κραυγαλέα νίκη του πολιτικού συστήματος.

Γιατί δεν μιλάτε για την σατανική (πρόσφατη) νομοθεσία όπου ορίζει πως η ψήφος δεν είναι υποχρεωτική; Πως αντέχετε να μην σχολιάσετε το γεγονός πως ενώ υπάρχει η ποινή της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων ταυτόχρονα η άσκηση του εκλέγειν, που είναι το ύψιστο χρέος του σύγχρονου πολίτη, ορίζεται απ τον σατανικό νομοθέτη ως μη χρέος; Έτσι, το άν θα ψηφίσει ο φραπεδέλληνας υπόκειται στο περιεχόμενο της ημερήσιας ατζέντας του: Αν έχω δουλειά εκείνη την μέρα στο χωριό, θα πάω και να ψηφίσω. Και εσείς αυτό το λέτε σεισμό.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
*άτιμος στην Αρχαία Αθήνα ονομαζόταν όποιος δεν είχε την τιμή να συμμετέχει στα κοινά: Στο να φανερώνει την Πόλη.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ντρέπομαι. Τίποτα άλλο.



Ας ελπίσουμε τουλάχιστο πως ο γίγαντας απλά ακόμα κοιμάτε...

ΔΩΡΟ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ!



Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ξύπνα παλικάρι μου να σκίσεις τους εδώ κρετίνους...


Τον Ηλιάκη τον έριξε ο Τούρκος πιλότος... την υπόληψη της χώρας όμως ρε τσογλαναράδες της εξουσίας την καταποντίσατε εσείς! Γιατί ρε τσογλάνια; Γιατί ρε τσογλάνια εσείς της αλληλεγγύης του κάθε αληταρά δεν βγήκατε να κλείσετε τους δρόμους; Γιατί ρε Κερατάδες του κερατά; Ξύπνα κοιμισμένε κωλολαέ!!!!!!!!!

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Στο Αιγαίο και στον ήλιο, θέε μου πόση νιώθω μοναξιά ...

Περί Αιγαίου ο λόγος & διόλου άσχετο το γεγονός πως ο Αμερικανός διοικητής του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη βλέπει το πέλαγος ... "γκρίζο". Το ξέρουν ακόμη και τα αιγαιοπελαγίτικα φύκια πως οι Τούρκοι λιγουρεύονται το Αιγαίο και το βλέπουν σαν ξερολούκουμο. Άλλη μια κίνηση λοιπόν που είναι "βούτυρο στο ψωμί" τους, είναι ο αποκλεισμός ολόκληρης της περιοχής του Αιγαίου στα σχέδια της ΝΑΤΟϊκής άσκησης Noble Aspect (1-2/12/10) και η απόφαση της Αθήνας να αποχωρήσουν οι ελληνικές δυνάμεις. (βλ. http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=53811&catid=3&la=1 ). Όταν αργότερα τεθεί - που θα τεθεί δηλ. δεν υπάρχει αμφιβολία - θέμα για το Αιγαίο, ακόμη ένα χαρτί στα χέρια των Τούρκων.

Α, ρε ξεφτυλισμένοι ... δεν αφήσατε τίποτε όρθιο!

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Χωρίς σχόλια...


...του Ηλία Μακρή απ' την Καθημερινή.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ξυπνήστε ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!! Ξυπνήστε ΜΑΛΑΚΕΣ!


«Το Αιγαίο αποτελεί τον σημαντικότερο θαλάσσιο κόμβο της ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά - Νότου... Αυτή η θάλασσα - πέρασμα κατέχει μια προσδιοριστική θέση μοναδική στη γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική, γεωπολιτισμική (διεθνή) αλληλεπίδραση... Εχει μια πρώτης τάξεως στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και για τις παράκτιες χώρες του Εύξεινου Πόντου και για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου... Η Κύπρος, που κατέχει παγκοσμίως κεντρική (γεωστρατηγική) θέση, βρίσκεται, μαζί με την Κρήτη, πάνω σε άξονα όπου τέμνονται (τεράστιας γεωοικονομικής και στρατηγικής σημασίας) θαλάσσιες οδοί... Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατό να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές πεδίο... Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ανοιχτό ένα Κυπριακό Ζήτημα».

Αχμέτ Νταβούτογλου.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Πές μου Βουλού...

Πες μου Βουλού... πές μου Βουλού,
αυτός ο κόσμος πάει που
και του δικού σου του σκοπού
μάθε μου την αξία.

Να σε συλλάβω δεν μπορώ
μυαλό δεν έχω κοφτερό
ήμουνα κι έμεινα μωρό
στην κυριολεξία...


Ο τύπος με το αρμόνιο ....

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Θρησκεία και Επιστήμη

Άνευ σχολίων...

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Απάντηση στο σχόλιο...

Αγαπητέ μου φίλε, θα σου απαντήσω ώς εξής:

Όσο στην Ελλάδα θα λέμε εμφύλιος και θα εννοούμε τον κουμουνιστοσυμμοριτοπόλεμο δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πολύ περισσότερο, όσο δεν θα μιλάμε για το ΓΙΑΤΙ έγινε αυτό το αντάρτικο. Όσο θα αρκούμαστε στο να "γιορτάζουμε το πολυτεχνείο" και δεν θα μιλάμε σοβαρά για το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ προέκυψε το κακό ή το "κακό" της χούντας, θα απολαμβάνουμε το ΚΡΑΤΟΣ που μας πρέπει. Αν δεν αξιολογήσουμε το ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ φτάσαμε από τον Στελλάκη Περινιάδη και το "Ήλθε ο Κωνσταντίνος μας νεκρός εις την Ελλάδα, κλάφτετε τον κουμπάρο μας και ανάφτε του λαμπάδα" στον Γιώργο Νταλάρα και στο "της αμύνης τα παιδιά διώξαμε τον βασιλιά", στο νεοελληνικό δραγώνειο κράτος μας θα αποτελεί τον καλλίτερο ορισμό του... absurdum.

Και λίγα σχόλια για άλλα πράματα: Αυτή την εποχή, έχω ανακαλύψει ένα κανάλι στο youtube όπου ανεβάζει όλες τις ομιλίες των βουλευτών του ΛΑΟΣ στην βουλή. Απ' ότι έχω δει, βάζει και καμιά Παπαρήγα (όχι την παπαρήγα την καλή:)), άν η Αλέκα έχει κέφια. Είναι πραγματικά διαφωτιστικό να ακούς από πρώτο χέρι τί λεγεται εκεί μέσα. Ελπίζω να υπάρχαν και άλλα κανάλια που να δείχνουν το τι λέγουν και οι βουλευτές των άλλων κομμάτων... θα είχαμε καλλίτερη εικόνα. Μπορεί να αλιεύσω κάτι στο μέλλον.

Απ ότι κατάλαβα, οι βουλευτές αυτοί του ΛΑΟΣ, κάνουν -εν μέσω κρίσης και ΔΝΤ- ερώτηση στον Δρ. Δρούτσα για τα εθνικά.

Ο Α. Κολοκοτρώνης έκανε λόγο στην βουλή για το λόμπυ των Σκοπιανών σε Καναδά, Αμερική, Αυστραλία. Εγώ, αν και Έλλην πολίτης της λεγόμενης διασποράς, το μόνο ελληνικό λόμπυ που γνώρισα ήταν το καλοκαιρινό μπαράκι στο χωριό...



Tο επόμενο βίντεο παραπέμπει στην απλή, πολύ απλή, λογική:



Χωρίς σχόλια:




... άκου τί του λέει του Δον Δρούτσα από το 2.24 και μετά! Απίστευτος ο Χρυσανθακόπουλος.




Ο Κοραντής, ήτανε λέει Πρέσβης της Ελλάδας στην Τουρκία. Ας ακούσουμε τι είπε και αυτός...





Ελπίζω το παλικάρι που βάζει τα βίδεο να βάλει και τον Δρούτσα, να δούμε τί λέει και αυτός... ο Δόκτορ.


... Το παλικάρι έβαλε και τον Δρούτσα ευτυχώς. Η απάντηση του Δρούτσα ακούγεται και με τα ηχεία σας στο mute.

Παρτ 1


Παρτ2

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

A b s u r d u m...



Αξίζει να το δείς...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τελικά ποιός είναι o μαλάκας;



Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Χρήστος Γιανναράς,

Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Ομιλία την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη


Συναχθήκαμε εδώ σήμερα να διαδηλώσουμε πιστότητα στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω: Ημέρα μνήμης δεν σημαίνει ημέρα συναισθηματικής απλώς εκτόνωσης. Θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Η οδύνη είναι ανεξάλειπτη και αφόρητη, αλλά μόνη η οδύνη μένει πάντοτε άγονη.

Έχει νόημα να διασώζουμε τη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αν η εγρήγορσή μας είναι ιστορικά γόνιμη. Αν δηλαδή έχει έμπρακτες συνέπειες που εγγυώνται για το μέλλον τον αυτοσεβασμό μας και τη συλλογική μας αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, να μην συνεργήσουμε να απαλειφθούν από την πανανθρώπινη συνείδηση τα όρια ανάμεσα στον πολιτισμό και στη βαρβαρότητα, στην ανθρωπιά και στην κτηνωδία.

Στον Πόντο άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός- όχι η φυλή απλώς ή το γένος των Ελλήνων. Ο ίδιος εκείνος πολιτισμός που κόμισε στην ανθρωπότητα την έκπληξη, για πρώτη φορά, της κριτικής σκέψης, δηλαδή τη βάση της επιστήμης και της έρευνας. Κόμισε, για πρώτη φορά, την εκδοχή της συλλογικότητας ως κοινού αθλήματος προκειμένου να «αληθεύει» ο βίος, του αθλήματος της πολιτικής. Δίχως αυτόν τον πολιτισμό η ζωή των ανθρώπων σήμερα, σε καθολική κλίμακα, θα ήταν άλλη. Η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού στοιχειοθετεί, πρωταρχικά, έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια.

Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων; Πόντος χωρίς Ελληνισμό σημαίνει εξάλειψη και διακοπή της συνέχειας μιας πληθυσμιακής παρουσίας ταυτισμένης με πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα.

Τιμούμε τη μνήμη του μαρτυρικού ποντιακού Ελληνισμού στο ποσοστό που διασώζουμε την επίγνωση της πρότασης πολιτισμού που ενσάρκωνε. Οι Έλληνες του Πόντου ήταν ζωντανό κατάλοιπο της οικουμενικής δυναμικής του Ελληνισμού προτού αυτή να υποταχθεί στον εθνικιστικό επαρχιωτισμό και αλλοτριωθεί σε βαλκανικό περιθώριο της Ευρώπης. Τότε, πριν από τους δυο παγκοσμίους πολέμους, ο Έλληνας, όπως έγραψε ο Ελύτης «ανάσαινε ακόμα τον αέρα μίας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».

Και προσθέτει ο Ελύτης «Είναι, το ξέρω, δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι». Όμως, πρέπει να προσθέσουμε, αλλοίμονο αν πάψει το χρυσάφι να μετράει την ποιότητα της ζωής ακόμη και σε χρόνια μολυβένιου λήθαργου.

Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το ελληνικό σχολείο να αγνοεί ακόμα και το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά.

Να αγνοεί ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός και ότι έφτασε κάποια στιγμή που αποτέλεσε αυτόνομο ελληνικό κράτος.

Τουλάχιστον όμως να μην αγνοεί το σημερινό ελληνόπουλο ότι έξω από τα όρια του επαρχιώτικου ελλαδικού κρατισμού, ο ελληνισμός του Πόντου είχε κατορθώσει επιτεύγματα που σήμερα μόνο θαυμάζουμε οι κατά υπηκοότητα Έλληνες, όντας ανίκανοι να τα πραγματώσουμε. Ανυπέρβλητο επίτευγμα η από θέσεως ισχύος, και για αυτό δημιουργική, συνάντηση του ποντιακού (και γενικότερα του μικρασιατικού) ελληνισμού με τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας. Λειτούργησε στις χαμένες αυτές κοιτίδες του Ελληνισμού η πανάρχαιη αφοβία των Ελλήνων να προσλαμβάνουν ο,τιδήποτε και οπουδήποτε χωρίς να υποτάσσονται στο πρόσλημμα. Αφομοίωναν στις δικές τους ανάγκες και στους δικούς τους στόχους θησαυρίσματα αλλότριων πολιτισμών- δεν αλλοτριώθηκε όμως τότε η ελληνική αυτοσυνειδησία και ετερότητα από τέτοιες προσλήψεις. Η αλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στο ελλαδικό κρατίδιο, όπου η ελληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σαν εξουθενωτική μειονεξία, αφού μία ξιπασμένη διανόηση πότισε (και ποτίζει) αυτό το λαό, ως το μεδούλι, με τη βεβαιότητα ότι είναι δεύτερος, καθυστερημένος, υπανάπτυκτος σε σύγκριση με τα «πεφωτισμένα και λελαμπρισμένα της εσπερίας έθνη».




Στον ποντιακό και μικρασιατικό Ελληνισμό- τουλάχιστον σε περιοχές από τις οποίες σώζονται τεκμηριωμένες μαρτυρίες- ήταν αδιανόητα στα ελληνικά δημοτικά σχολεία να μην υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι για τη μουσική και τα γαλλικά. Υπήρχαν ακόμη και γαλλόφωνες ελληνικές εφημερίδες, το δε θέατρο της Τραπεζούντας, όπως και αυτό της Σμύρνης, συναγωνιζόταν σε ποιότητα και επίπεδο τα θέατρα των πρωτευουσών της Ευρώπης. Κι όμως αυτός ο δημιουργικός εξευρωπαϊσμός δεν έφυγε στο παραμικρό την ελληνική πολιτιστική ιδιαιτερότητα, την καύχηση για την ευγένεια και την αρχοντιά της ελληνικής καταγωγής. Σε εξόφθαλμη αντίθεση με τον ελλαδικό Ελληνισμό, όπου, κάθε βήμα εξευρωπαϊσμού σήμαινε κατά κανόνα μίμηση και πιθηκισμό της Εσπερίας, ταπεινωτική αλλοτρίωση και ανίατη μιζέρια μειονεξίας.

Θρηνούμε για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αλλά δεν υιοθετούμε το ρόλο του θύματος- θα ήταν η εύκολη λύση φυγής από τις ιστορικές προκλήσεις. Κάθε ετήσια σύναξη στη μνήμη του ποντιακού ολοκαυτώματος οφείλει να διαδηλώνει ανυποχώρητη εμμονή στην αυτοσυνείδητη ελληνικότητα που σάρκωσε ο ποντιακός Ελληνισμός. Ελληνικότητα όχι συναισθηματική, ιδεολογική και ρητορική. Όχι φτήνια δημαγωγίας και εθνικιστικής καπηλείας. Εμμονή στην ταυτότητα πολιτισμού των Ελλήνων. Δηλαδή, στη διαχρονική ενότητα της ελληνικής γλώσσας. Στην πρωτογενή ελληνική ταυτότητα της πολιτικής ως κοινού αθλήματος σχέσεων κοινωνίας. Στην ελληνική εμμονή σε μεταφυσικό άξονα νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης, στη βεβαιότητα ότι το κατόρθωμα της δημοκρατίας είναι ανέφικτο χωρίς έμπρακτο σέβας του «ιερού»- δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα και Αγία Σοφία.

Ο ποντιακός Ελληνισμός μας κατέλειπε μέτρα αρχοντιάς, αριστοκρατίας του ήθους- τα ψηλαφούμε τα μέτρα ακόμη και σε μόνη την αυτοκυριαρχημένη ευγένεια των ποντιακών χορών. Τελώντας ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας, αυτή την αρχοντιά θέλουμε να σώζουμε ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Αρκετά πια γευθήκαμε την πίκρα και την ταπείνωση μιας ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής που προκλητικά παραθεωρεί την αξιοπρέπεια του ελληνικού ονόματος και τις βιωματικές ιστορικές μας μνήμες. Βδελυσσόμαστε τους εθνικιστικούς φανατισμούς, τη μισαλλοδοξία, είμαστε έτοιμοι (και μάλιστα με αφελέστατες συχνά υπερβολές) να συγχωρέσουμε τους αυτουργούς της γενοκτονίας, να συνυπάρξουμε με τον γείτονα λαό ειρηνικά. Αλλά είναι ανυπόφορη οδύνη αυτή η ευγένεια του λαϊκού αισθήματος να μεταφράζεται από τις πολιτικές ηγεσίες σε εξωτερική πολιτική αναξιοπρέπειας και ραγιαδισμού.

Δήλωσε μόλις προ ημερών ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας ότι η ανέγερση στην Ελλάδα μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου προσκρούει στην ευαισθησία του τουρκικού λαού. Και, για άλλη μία φορά, δεν ακούσαμε από ελληνικά χείλη ούτε μία λέξη νηφάλιας και ευγενικής, αλλά με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, απάντησης. Σε μέρα όπως η σημερινή μνήμης και οδύνης για το φρικιαστικό ολοκαύτωμα, την εξόντωση 353.000 Ελλήνων του Πόντου και τον Ξεριζωμό από την πατρώα γη άλλων 500.000 καταδικασμένων στην εξαθλίωση της προσφυγιάς, το νόημα αυτής εδώ της σύναξης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία ρεαλιστική πολιτική δέσμευση. Ότι θα αποδοκιμάζουμε πάντοτε με την ψήφο μας κάθε πολιτική ηγεσία, οποιασδήποτε επίπλαστης ή πραγματικής ιδεολογικής απόχρωσης, που επιδεικτικά παραγνωρίζει την ευαισθησία του λαού μας για τη Γενοκτονία του ποντιακού και του μικρασιατικού Ελληνισμού.

Δεν είναι νοητό να ανεχόμαστε μία εξωτερική πολιτική που ή χορεύει ζεϊμπέκικο ή κουμπαριάζει με την αμετανόητη και θρασύτατη στις απαιτήσεις της ηγεσία ενός λαού που μόνο καυχάται για τα φρικώδη εγκλήματα των πατέρων του. Σχέσεις καλής γειτονίας, ναι, φιλία και συνεργασία όπου είναι εφικτή, επίσης. Αλλά, επιτέλους, στη σοβαρή αυστηρότητα και στα αγέλαστα πρόσωπα των ηγετών της γείτονος ας πάψουν οι Έλληνες πολιτικοί να αντιπροσφέρουν πληθωρικές εγκαρδιότητες, χασκογελάκια και φιλοφροσύνες της ανάγκης του ραγιά να είναι αρεστός στον αφέντη. Πιθανόν να είναι η Υπερδύναμη που επιτάσσει την άνευ όρων και χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα υπερψήφιση της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενός ασιατικού λαού εφιαλτικής υπανάπτυξης. Αλλά είναι και αποδεδειγμένο στη διεθνή πρακτική ότι ένα κράτος που μόνο υποτάσσεται στις επιταγές των ισχυρών χωρίς σθένος και ραχοκοκαλιά ιστορικής και πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας απωθείται στο περιθώριο των διεθνών σχέσεων, περιφρονημένο από όλους και ανυπόληπτο.

Από τη μία μεριά καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της θαλάσσιας ελληνικής επικράτειας, ωμές προκλήσεις στη Θράκη και στις βραχονησίδες του Αιγαίου, αλυσιδωτή συνέχεια των εγκλημάτων εθνοκάθαρσης από τον Πόντο στη Μικρασία, και μετά στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βόρεια Κύπρο. Και από την άλλη μεριά η ελληνική κοινωνία να ζει, χρόνια τώρα, την απροκάλυπτη ιδεολογική τρομοκρατία που της ασκεί μια συντεχνιακή διανόηση δήθεν «Αριστεράς και δήθεν «προόδου», στο όνομα ενός εκσυγχρονιστικού τάχα διεθνισμού.

Κατάλοιπο αντανακλαστικών του κάποτε μαρξιστικού διεθνισμού, ο εκσυγχρονισμός σήμερα διεθνισμός χλευάζει σαν σκοταδισμό και αναχρονισμό κάθε αίσθηση πατρίδας, κάθε αναφορά σε παράδοση και πολιτισμό των Ελλήνων. Ερμηνεύει την τουρκική επιθετικότητα σαν περίπου αυτονόητη αντίδραση στον ελληνικό, όπως λένε, εθνικισμό, στην ψυχοπαθολογική φοβία των Ελλήνων και στο φάντασμα της καχυποψίας μας- τον «εξ Ανατολών κίνδυνο», φάντασμα που το γεννάει, λένε, ο πολεμοκάπηλος εθνοκεντρισμός μας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας όσοι τολμούν να ψελλίσουν οδύνη για τον μεθοδικό πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, τη συνεχιζόμενη δηλαδή εθνοκάθαρση, ή για τον συστηματικό αφανισμό των μνημείων ελληνικής συνέχειας στην κατεχόμενη Κύπρο, όσοι προβάλλουν αντίρρηση για την ανεξέλεγκτη δράση και τις ωμές προκλήσεις του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ή για την ψηφοθηρική εκμετάλλευση της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας από κομματάρχες και πολιτευτές, διασύρονται στα πρωτοσέλιδα των «προοδευτικών» εφημερίδων σαν «ελληναράδες», εθνοκάπηλοι, ρατσιστές.

Τελώντας αυτή την ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δίνουμε νόημα στην εθιμική τελετή μόνον αν θελήσουμε να λειτουργήσει ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Ως απαίτηση να σεβαστεί η επαγγελματική πολιτική τις ευαισθησίες της ελληνικής κοινωνίας. Να πάψουμε να ντρεπόμαστε οι Έλληνες για την άχρωμη, άοσμη και άγευστη από Ιστορία και πολιτισμό εξωτερική μας πολιτική. Όχι μόνο οι ενέργειες, αλλά και ο λόγος ο πολιτικός να απηχεί τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να εργασθεί με σοβαρότητα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ώστε να πληθύνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού. Να είναι η Γενοκτονία, ο αφανισμός της εξωελλαδικής οικουμενικής ελληνικότητας, άξονας σύνεσης αλλά και τόλμης της εξωτερικής πολιτικής.

Δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι. Στη σημερινή μέρα, κατά συμβολική σύμπτωση, ο ρυθμός της Ελλάδας, καθορισμένος στανικά από τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια συντονίζεται μόνο με την καφρική ευτέλεια του αυριανού διαγωνισμού της Eurovision. Και εμείς εδώ επιμένουμε να τελούμε μνημόσυνο της χαμένης αρχοντιάς και ευγένειας των Ελλήνων του Πόντου.


Μοναδική μας ελπίδα ο λόγος του Μακρυγιάννη:

«Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Γι' αυτή τη μαγιά η αποψινή τελετή μας.


Περισσότερα:

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ο... Ψευτοθόδωρος




Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Δ. Δρούτσας, εμφανίστηκε στην πολιτική ως καθηγητής πανεπιστημίου της Αυστρίας, όπως έγραφε το βιογραφικό του στο ΠΑΣΟΚ. Αργότερα στο βιογραφικό του στο ΥΠΕΞ εμφανίστηκε ως «βοηθός καθηγητής».

Το πανεπιστήμιο του, όμως, τον εμφανίζει ως απόφοιτο, χωρίς καμία ιδιότητα καθηγητή. Εχει υπάρξει senior assistant στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Βιέννης, αλλά αυτό δεν συνιστά καθηγητική βαθμίδα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς δεν διαθέτει διδακτορικό. Και εδώ γεννάται άλλο ερώτημα, καθώς ο ίδιος δήλωνε (στα βιογραφικά του και σε συνεντεύξεις) ότι έχει διδακτορική διατριβή με θέμα την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Στην ερώτηση της «Κ.Ε.» ο Δ. Δρούτσας απάντησε ότι το θέμα του καθηγητικού τίτλου οφείλεται σε «λάθος στη μετάφραση» και ότι το διδακτορικό για την Κύπρο το έχει γράψει, αλλά δεν το έχει καταθέσει στο πανεπιστήμιο. Εμείς θα προσθέταμε, ότι όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης οφείλουν να είναι πιο... ακριβείς.

Από την "Ελευθεροτυπία"

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Γειά σου Δασκάλα!

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Χριστός ανέστη!

Του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχiου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου

«Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία
η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15:17)

Ενα συγκλονιστικό μήνυμα δεσπόζει στη σημερινή εορτή. Λιτό και περιεκτικό: Χριστός ανέστη! Και αντηχεί επί σαράντα ημέρες σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Πρόκειται για μια βεβαιότητα στην οποία στηρίζεται η Εκκλησία. Ο Χριστός ανέστη και μαζί Του ανέστη η ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε.

Οπωσδήποτε, αυτό το συνταρακτικό Γεγονός δεν είναι αποδεκτό από πολλούς. Εδώ στην Αλβανία, στη σκοτεινή περίοδο της αθεϊστικής δικτατορίας, η πίστη και η αναφορά στην ανάσταση του Χριστού εθεωρείτο έγκλημα. Παρά ταύτα, πολλοί άνθρωποι στα μύχια της καρδιάς τους ομολογούσαν: Χριστός ανέστη! Ακόμη, υπάρχουν ιδεολογίες και θρησκείες που αρνούνται την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Παρά ταύτα: Χριστός ανέστη!

Οι ίδιοι οι Μαθητές του Χριστού ήσαν επιφυλακτικοί στην πρώτη είδηση της Αναστάσεως. Αλλά κατόπιν έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για να κηρύξουν το χαρμόσυνο μήνυμα που άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητος. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος μαζί με τους άλλους αποστόλους επέμενε στο γεγονός της Αναστάσεως, στην επιστολή του προς Κορινθίους διετύπωσε με απόλυτο τρόπο μια κρίσιμη υπόθεση. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15:14). Και κατόπιν επανέλαβε: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών» (15:17). Χωρίς την Ανάσταση, η χριστιανική πίστη είναι «κενή», άδεια άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και «ματαία», ανωφελής.

Ακούγεται σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλ’ αποτελεί την ουσία του Ευαγγελίου. Αν αφαιρεθεί η Ανάσταση, όλο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει. Δεν σώζουν ούτε οι έξοχες ιδέες ούτε τα υπέροχα διδάγματα ούτε τα θαυμαστά παραδείγματα. Το κρίσιμο στοιχείο, το μοναδικό και ζωτικό του Χριστιανισμού είναι η Ανάσταση. Πολλοί θα προτιμούσαν ένα χριστιανικό κήρυγμα που θα περιορίζεται σε ηθικοπλαστικά διδάγματα και γενικότητες περί αλληλεγγύης, ισότητος, ειρήνης χωρίς το κήρυγμα περί της Αναστάσεως. Αλλά ένας τέτοιος, «Χριστιανισμός» είναι άγευστος, ατελής, χωρίς πνοή ζωής. Τελικά, δεν είναι Χριστιανισμός.

Ο συλλογισμός του αποστόλου ολοκληρώνεται στον επόμενο στίχο, «ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν» (15:19). Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι από όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί κάνοντας την αρχή για την ανάσταση των κεκοιμημένων. «Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (στ. 20-21). Και ο Παύλος αναπτύσσει το επιχείρημά του τονίζοντας ότι όλοι καταγόμεθα από τον Αδάμ, αλλά προσέτι ότι όσοι έχουν ενσωματωθεί εν τω Χριστώ τω νέω Αδάμ, θα μετάσχουν σε μια νέα ζωή. «Επειδή γαρ δι’ ανθρώπου ο θάνατος, και δι’ ανθρώπου ανάστασις νεκρών. Ωσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται» (21-22). Ο Χριστός όχι μόνο αναστήθηκε ο ίδιος, αλλά συνήγειρε και ανέστησε την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε.

Αυτή τη σωτήρια βεβαιότητα αναγγέλλει επίμονα η Ορθόδοξη Εκκλησία ψάλλοντας επανειλημμένως το Χριστός ανέστη! Και συνάμα τονίζει: Η Ανάσταση του Χριστού διακηρύσσει ότι η αλήθεια είναι δυνατότερη από το ψέμα, το αγαθό ισχυρότερο από το κακό, η αγάπη δυνατότερη από το μίσος, η ζωή κραταιότερη από τον θάνατο. Το Ευαγγέλιο δεν περιορίζεται μόνο σε ηθικές κατευθύνσεις. Διαβεβαιώνει και τη δική μας οντολογική ανάσταση. Γι’ αυτό παραμένει αναλλοίωτο χαρμόσυνο μήνυμα ανά τους αιώνες.

Προφανώς, δεν είμαστε αφελείς. Γνωρίζουμε ότι πολλοί συνάνθρωποί μας δεν δέχονται «την εν ημίν ελπίδα». Ισως, μάλιστα, με πείσμα την αποκρούουν ή απλώς την παραθεωρούν. Παρά ταύτα: Χριστός ανέστη! Ούτε υπάρχει λόγος να κρύψουμε ότι και στις καρδιές πολλών χριστιανών κάποτε εισδύει ο δισταγμός. Παρά τις διάφορες όμως επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, Χριστός ανέστη!

Αυτή την αναστάσιμη βεβαιότητα η Εκκλησία μάς καλεί να τη ζήσουμε πιο συνειδητά στη σημερινή λαμπρή εορτή. Οσο και αν ο νους μας κάποτε υποκύπτει στην ολιγοπιστία, Χριστός ανέστη! Το ζητούμενο είναι να στηριχθεί αυτή η πίστη μέσα μας, να γίνει πιο σαφής και ατράνταχτη. Και ακόμη, να διακηρυχθεί θαρρετά στο περιβάλλον, το κοντινό όσο και το μακρινό: Χριστός ανέστη!

Οι αιώνες που πέρασαν μαρτυρούν ότι κάθε άλλο παρά «κενή» και «ματαία» υπήρξε η πίστη των χριστιανών. Ανοιξε νέους ορίζοντες για την αποδοχή του Αρρήτου. Προσέφερε σε εκατομμύρια ανθρώπους ακατάβλητη δύναμη αντοχής, δημιουργίας και εκπληκτικών αθλημάτων και τους ανέδειξε πρωταγωνιστές προόδου και πολιτισμού.

Ας χαρούμε, αδελφοί μου, το φετινό Πάσχα ζητώντας από τον αναστάντα Κύριο να δυναμώσει την πίστη μας στην Ανάστασή Του και να στερεώσει το αναστάσιμο φρόνημά μας. Στην περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα, που δυσκολεύει συχνά την αναπνοή και την όρασή μας, το αναστάσιμο φως ας καταυγάσει τη σκέψη μας, ας φωτίσει τον νου και τη συνείδησή μας, ας στηρίξει την καρδιά μας. Ασφαλώς, η καθημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε, οι αδικίες, οι στερήσεις, δεν έπαυσαν να υπάρχουν. Παρά ταύτα: Χριστός ανέστη! Ασφαλώς ο πόνος από τα αναπάντεχα –ανέχεια, ασθένειες, θανάτους και άλλα δεινά– είναι συχνά αφόρητος. Παρά ταύτα: Χριστός ανέστη!

Ναι, πιστεύουμε στην Ανάσταση. Αυτό διατρανώνει και η ολόλαμπρη αυτή σύναξή μας. Και η πίστη μας δεν είναι ούτε «κενή» ούτε «ματαία». Είναι αστείρευτη πηγή δυναμικής και καρποφόρου ζωής. Χριστός ανέστη!


Από την Καθημερινή της Κυριακής.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Καλή Ανάσταση αδελφοί!


Αν υπάρχει ένα «σκάνδαλο» με τον Χριστιανισμό, είναι ότι συνιστά πρόταση για λίγους. Τόσο (ή και περισσότερο) δυσπρόσιτη πρόταση όσο και η Τέχνη ή ο έρωτας.

Χρήστος Γιανναράς.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Τους πείραξαν οι ΟΥΚάδες ...

68.- Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι,
καὶ «Ἀλλά(χ)», ἐφώναζαν, «Ἀλλά(χ)»,
καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη
«φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά».

69.- Λιονταρόψυχα ἐκτυπιοῦντο,
πάντα ἐφώναζαν «φωτιά»,
καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο,
πάντα σκούζοντας «Ἀλλά(χ)».

112.- Ἔτσι ν' ἄκουα νὰ βουΐξει
τὸ βαθὺν Ὠκεανό,
καὶ στὸ κύμα του νὰ πνίξει
κάθε σπέρμα ἀγαρηνό!

Είναι τρεις στροφές από τον Εθνικό μας Ύμνο.

Την ώρα που 8 Τουρκικά πλοία σουλατσάρουν ανενόχλητα στο Αιγαίο, την ώρα που Τουρκική φρεγάτα φτάνει μέχρι την Τζιά! , την ώρα που Αλβανοί βουλευτές καίνε την Ελληνική σημαία, τους πείραξαν τα συνθήματα που φώναζαν οι ΟΥΚάδες στην παρέλαση. Σαφώς και τέτοιου είδους συνθήματα δεν πρέπει να ακούγονται σε παρελάσεις αλλά τόσο μεγάλο κακό πια ; Ε, να αφαιρέσουμε και αυτούς τους στίχους από τον Εθνικό Ύμνο τότε, να καταδικάσουμε και τον Σολωμό για ρατσισμό και εθνικισμό ...

Άντε ... και λάσκα ρε!

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Για την Πίστη και την Πατρίδα...


Έβγα μανούλα να με ιδείς, έβγα να μ’ αγναντέψεις,
το πώς τρομάζου την τουρκιά κι τους Ντερβεναγάδες
τι έχω συντρόφους διαλεχτούς, ν-ούλους Σαρακατσάνους,
στα δόντια παίρνουν το σπαθί στα χέρια το ντουφέκι
κι πέφτουν πάνου στο ουχτρό ωσάν τ’ αστροπελέκι.


Ο Κατσαντώνης σύμφωνα με μερικούς συγγραφείς γεννήθηκε στο Μύρεση (Μάραθος) των Αγράφων, ενώ με κάποιους άλλους γεννήθηκε στο Βασταβέτσι των Τζουμέρκων. Το πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Ο ιστορικός Ε. Φραγκίστας γράφει ότι ο Κατσαντώνης έγινε Κλέφτης το 1802 σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, επομένως θα πρέπει να γεννήθηκε την άνοιξη του 1777.

Ο Κατσαντώνης κατάγεται από Σαρακατσάνικη οικογένεια των Αγράφων. Πατέρας του ήταν ο τσέλιγκας Γιάννης Μακρυγιάννης και η μητέρα του ονομαζόνταν Αρετή. Έίχε αλλά τρία αδέρφια και μιά αδερφή: τον Γιώργο Χασιώτη, τον Κώστα Λεπενιώτη, τον Μήτρο ή Κούτσικο (μικρό) και την Κατερίνα. Η οικογένεια του ξεκαλοκαίριαζε στ΄Άγραφα και στα Τζουμέρκα και τον χειμώνα διαχείμαζε στη Λεπενού. Συγγενείς του επίσης ήταν ο Γιώργος Τσόγκας ,ο Δημοτσέλιος ο Καραϊσκάκης και πολλοί άλλοι καπεταναίοι.

Κάποια στιγμή, ο Κατσαντώνης κατηγορήθηκε για ζωοκλοπή από έναν ενοικιαστή βοσκοτόπων του Αλί Πασά που ονομάζονταν Γιάγκος Καραγκούνης. Ο Κατσαντώνης πιάστηκε με την παραπάνω κατηγορία, βασανίσθηκε και στάλθηκε στα Γιάννενα στο Αλή Πασά . Ο Αλή πασσάς ζήτησε λύτρα από το Πατέρα του για να τον αφήσει ελεύθερο, ο οποίος και τα παρέδωσε. Αυτή η περιπέτεια ήταν η αιτία που ο Κατσαντώνης αποφάσισε να βγει στο κλαρί. Χαρακτηριστική ήταν η συνομιλία με την μάννα του πριν φύγει: Μάννα, έλεγε, δεν μπορώ πια αυτή την ζωή θα πάω να γίνω κλέφτης! Αλλά η μάννα του είχε σοβαρές αντιρρήσεις και του έλεγε : -Κατσ’ Αντώνη μ’, Κατσ’ Αντώνη μ’ μην πας! Απ’ αυτή την συνομιλία, του έμεινε το όνομα Κατσαντώνης. Ο Κατσαντώνης σε ηλικία εικοσιπέντε ετών σκοτώσε τον Μπολούκμπαση που τον συνέλαβε και βγαίνει στα βουνά και γίνεται Κλέφτης. Εκεί συναντάει τον θείο του και νουνό του, τον αρχικαπετάνιο Δίπλα και άλλους μεγάλους Κλέφτες όπως ο Νάσιος Κουμπόπουλος ο Τσιάκαλος και άλλους. Μετά από λίγο καιρό τον ακολουθούν τα αδέρφια του και τα ξαδέρφια του, ο Τσόγκας και ο Καραγιαννάκης που αργότερα έγινε και πρωτοπαλίκαρο του. Ο Faurier χαρακτηρίζει τον Κατσαντώνη ως εξής: «εκτός του επιβλητικού παρουσιαστικού του , ο Κατσαντώνης διέθετε όλα τα χαρίσματα για να γίνει ένας μεγάλος κλέφτης. Ήταν γενναίος μέχρι θρασύτητας, πολύ ευκίνητος, ελαφρόσωμος , με πανούργο πνεύμα, και εθερμαίνετο από το αίσθημα της αντεκδίκησης». Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφει: «Ητο μετρίου αναστήματος και είχε βλέμμα κεραυνού. Μέλας ,δασύς και μακρύς ο μύσταξ του με φρύδια νεφελώδη και γλυκιά αρμονική φωνή. Τα όπλα του πολυτελέστατα . Μαύρη εκ της πολυχρονίου τριβής η φουστανέλα του και επάνω του έλαμπε ο χρυσός και ο άργυρος. Γνώριζε απ’ έξω όλα τα βουνά και ήταν άριστος γνώστης την στρατηγική του ανταρτοπόλεμου».

Εγκαταστάθηκε μαζί με τα παλικάρια του στην θεσσαλική πλευρά των Αγράφων, εκεί όπου άλλοτε έβοσκε τα πρόβατα του, όπως μας λέει το παρακάτω τραγούδι.


Στις δέκα πέντε τ’ Απριλιού, στις είκοσι του Μάη

oι Κλέφτες κάνουν σύναξη ψηλά στα κορφοβούνια

και κάνουν όρκο στο σπαθί στ’ Άγιο το Βαγγέλιο

Τούρκο να μην αφήσουνε, Ρωμαίικο να γίνει!

Πιάνουν μοιράζουν τα βουνά, μοιράζουν και τους Κάμπους

Ο Κατσαντώνης παίρνει τ’ Άγραφα, τον Βάλτο ο Λεπενιώτης

Κι ο Παπαθύμιος τον Προυσό μαζί με μοναστήρια.

Και πιάσανε τον πόλεμο, τρεις μέρες και τρεις νύχτες

Κι ο Παπαθύμνιος φώναξε κι ο Παπαθήμιος λέει:

-Παιδιά γιουρούσι ας κάνουμε και στ’ Άγραφα να πάμε.


Ο Κατσαντώνης ξεκίνησε με δέκα παλικάρια και σε λίγο καιρό αναστάτωσε την Ακαρνανία και τα Άγραφα .Τα πρώτα του παλικάρια ήταν οι εξής: Νάσιος Κουμπόπουλος, ο Καραϊσκάκης, ο Καραγιανάκης, ο Τσόγκας και άλλοι.


Έκατσε ο Αντώνης στ’ Άγραφα να μάσει παλικάρια.

Τα μάζεψε τα μέτρησε, σα δυο και τρεις χιλιάδες,

κι έκατσε και τα διάταξε σαν μάννα και πατέρας.

Δε θέλου κλέφτες για τραγιά , κι κλέφτες για κριάρια

θέλου Κλέφτις για σπαθιά κι Κλέφτες για ντουφέκια.

Μαυρίζουν γύρω τα βουνά μαυρίζουνε και οι κάμποι

Κι οι ρεματιές αχολογούν κι αντιλαλούν οι λόγκοι.

Τι νάνε, κρίνα του βουνού, του κάμπου μαντζουράνες;

Τι νάνε ο αχός που γίνεται κι η ταραχή μεγάλη;

-Ο Κατσαντώνης πολεμά με τους αρβανητάδες.

Χίλιους σκοτώνει στο βουνό και χίλιους μες τον κάμπο.

Τρία μπαϊράκια πήρε τους και όλον τον τσαχπινέ τους

και σαν τα γίδια τρέχουνε ,σαν πρόβατα σκορπάνε.

Αυτού που πάς μαύρο πουλί , μαύρο μου χελιδόνι

χαιρέτα μας την κλεφτουριά κι΄αυτόν τον Κατσαντώνη,

πες του να κάτσει φρόνιμα κι όλο ταπεινωμένα,

βγήκε ένας δερβέναγας αυτός ο Βέληγκέκας,

ζητάει κεφάλια κλέφτικα ,κεφάλια αντρειωμένα.

Ο Κατσαντώνης τ’ άκουσε και ξύνει το σπαθί του,

και πήρε δίπλα τα βουνά δίπλα τα κορφοβούνια.


Ο Κατσαντώνης λέγεται ότι ήταν παντρεμένος με την κόρη ενός καπετάνιου από τα Τζουμέρκα την Αγγελικώ και ότι είχε ένα γιο τον Αλέξανδρο, που τον είχε βάπτισει ο Δίπλας. Εντούτις, ο Κασομούλης γράφει ότι ο Κατσαντώνης ήταν άκληρος. Την αλήθεια μας την αποκαλύπτει η Σαρακατσάνικη λαϊκή μούσα διαμέσου του παρακάτω περιστατικού: Όταν ο Κατσαντώνης μαζί με τον αδερφό του οδηγιόντουσαν αλυσοδεμένοι στα Γιάννενα, άρρωστος όπως ήταν κάποια στιγμή κουράστηκε και ζητείσαι από τους τούρκους να σταματήσουν για λίγο να ξεκουραστεί.


Ο Κατσαντώνης φώναξε, ο Κατσαντώνης λέει:

-Τούρκοι βαστάτε τ’ άλογα λίγο να ξανασάνω,

να χαιρετήσω τα βουνά και τις ψηλές ραχούλες

ν’ αφήσω διάτα στα παιδιά, στον Κώστα Λεπενιώτη,

σαν δείτε την γυναίκα μου, το μοναχό παιδί μου

πέστε τους πως με πιάσανε με μπαμπεσιά με δόλο,

σαν το μωρό ξαρμάτωτο στα σπάργανα δεμένο.


Το παρακάτω τραγούδι αναφέρεται στην σύλληψη της οικογενείας του Κατσαντώνη:


Αντώνης εκαθώτανε σε μια ψηλή ραχούλα

και το μουστάκι έτριβε ,τα γένια του ξεγγλίζει.

Τα παλικάρια του ρωτούν τα παλικάρια λένε:

-Αντώνη μου τι σκέφτεσαι, τι είσαι συλλογισμένος;

-Παιδιά μου, μην με βιάζεται να σας το μολογήσω.

Εψές μούρθαν τα γράμματα από τον γερο-Δήμο.

Απέξω λέει το ξώγραμμα και μέσα λέει το γράμμα.

Μου πήραν την γυναίκα μου, το μοναχό παιδί μου.

Χίλιοι τους παν από μπροστά και πεντακόσιοι πίσω,

Κι ο Βεληγγέκας το σκυλί το άπιστο ζαγάρι.

Παιδιά μου χαζίρι γίνεται, πάρτε τα ντουφέκια,

μες του Αϊ Γιάννη θα πάγουμε, θα κάνουμε καρτέρι

κι αν τύχει δεν προφτάσουμε, στα Γιάννενα θα μπούμε.


Τον Μάιο του 1805 ο Βεληγκέκας ξεκίνησε για τα Άγραφα με 800 άντρες. Δεν ήταν εύκολο να βρει τον Κατσαντώνη. Κάποια στιγμή ο Βελιγκέκας κατασκήνωσε σε ενός παπά το σπίτι. Την ώρα που έτρωγε πήρε γράμμα από τον Κατσαντώνη που έγραφε: «Βελη-Γκέκα ,λένε πώς με γυρεύεις και παραπονιέσαι πως δεν μπορείς να με βρεις. Αν στ’ αλήθεια έχεις όρεξη , έλα στην Κρύα Βρύση. Θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω». Ο Κατσαντώνης και ο Βεληγκέκας συναντήθηκαν στην Φιδόσκαλα του Προσηλιάκου, ανάμεσα στα χωριά Μύρεσι και τα Άγραφα. Στην μάχη που ακολούθησε ο Βεληγκέκας έπεσε από το χέρι του ίδιου του Κατσαντώνη. Για την νικηφόρα μάχη του Κατσαντώνη και τον θάνατο του Βεληγκέκα οι Σαρακατσάνοι τραγουδούν:


Βγήκαν Αντώνης στ΄ Άγραφα με τον Καραγιαννάκη

Πήγαινε δίπλα στα βουνά δίπλα στα βιλαέτια.

Γράφουν και στέλνουν μια γραφή σ’ αυτόν τον Βεληγκέκα.

Σε σέ Βελή ντερβέναγα, ρεντζάλι του Βεζίρη,

έλα να πολεμήσουμε ψηλά στο Προσηλιάκο.

Να ιδής τα Κλέφτικα σπαθιά, τα Κλέφτικα ντουφέκια.

Κι ο Βεληγκέκας τ’ άκουσε, βαρύ του κακοφάνει,

και το ασκέρι έμασε και πάνω τους πηγαίνει.

Τι ειν’ το κακό που γίνεται φέτος το καλοκαίρι,

που βγήκε ο Αντώνης στ’ Άγραφα με τον Καραϊσκάκη.

Πιάνουν γράφουν γράμματα σ’ αυτόν τον Βεληγκέκα.

Και ο Βελής σαν τ’ άκουσε πολύ του κακοφάνει.

Γραμματικέ μου φώναξε, μάσε τα παλικάρια,

ο Κατσαντώνης καρτερεί μεσ’ του πουλιού την βρύση.

Στις δεκαπέντε του Μαΐου στις είκοσι του μήνα,

ο Βεληγκέκας κίνησε να πάει στον Κατσαντώνη.

Επάνησε κ’ εκόνεξε σ’ ενός παπά το σπίτι.

-Παπά ψωμί! Παπά κρασί! Να ποιούν τα παλικάρια.

Κι εκεί που έτρωγε και έπινε, κι εκεί που ομιλούσε,

Μαύρα μαντάτα τού' ρθανε από τον Κατσαντώνη

Στα γόνατα γονάτισε, Γραμματικέ φωνάζει,

τα παλικάρια σύναξε κ’ όλο τον νταϊφά μου.

Εγώ πηγαίνω μπρος στη κρύα την βρυσούλα.

Στην στράτα που επήγεναι στην στράτα που πηγαίνει.

Οι κλέφτες τον καρτέρεψαν και τον γλυκοροτούσαν.

Που πάς Βελή Μπολούκμπαση, ρετσάλη του βεζίρη;

Σε σένα Αντώνη κερατά σε σένα Κατσαντώνη!

Ο Κατσαντώνης φώναξε από το μετερίζι.

Δεν είναι εδώ τα Γιάννινα δεν είναι δω ραϊάδες,

εδώ είναι αντρείος πόλεμος, και Κλέφτικα ντουφέκια.

Τρία ντουφέκια τού' δωσαν τα τρία αράδα – αράδα,

το να τον πήρε ξώδερμα, και τ’ άλλο στο κεφάλι,

το τρίτο το φαρμακερό, τον πήρε στην καρδιά,

το στόμα αίμα γέμισε, τα χείλη του φαρμάκι.


Μία άλλη παραλλαγή του τραγουδιού:


Ο Βεληγκέκας τρώει ψωμί σ’ ενός παπά το σπίτι

και τα χαμπάρια του ‘ρθανε από τον Κατσαντώνη:

Να ‘ρθείς Βελή μ’ να σμίξουμε να ‘ρθείς ν’ ανταμωθούμε,

απάνω στη φιδόσκαλα, ψιλά στο Προσηλιάκο.

Σήμερα θα το δείξουμε ποιος είναι παλικάρι.

Και του Τσαούση φώναξε και το σπαθί του ζώνει.

- Τσαούση μέρασ’ το ψωμί σ’ ούλα τα παλικάρια

κι εγώ θα πάω ‘σια μπροστά μου παραγγέλν’ ο Αντώνης ,

μου κάνει τον παλικαρά ο παλιοχαϊντούτης

Κι ο Αντώνης τον καρτέραγε ψηλά στο Προσηλιάκο.

Δύο ντουφέκια τού’ ριξε τα δυο αράδα - αράδα,

μα και τα δυο τον πήρανε ανάμεσα στα στήθια.


Ο Faurier λέει πως ο θάνατος του Βεληγκέκα ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Κατσαντώνη. Η παράδοση όμως λέει ότι οι δύο άντρες ήταν αδερφοποιτοί και όταν σκοτώθηκε ο Βεληγκέκας ο Κατσαντώνης φώναξε τους Κλέφτες και τους αρβανίτες να σταματήσουν την μάχη, για να θάψουν τον νεκρό. Έτσι σαράντα κλέφτες από την μία πλευρά και σαράντα αρβανίτες από την άλλη έθαψαν τον Βεληγκέκα στο διάσελο του Προσηλιακού ρίχνοντας τουφεκιές στον αέρα. Το 1805 -6 στην μάχη που έγινε στην θέση «Ληστής» του Βάλτου με τον Μπεκίρ Τσογαδόρο τραυματίζεται στο πόδι και πηγαίνει στη Λευκάδα να αποθεραπευτεί. Εκεί γνωρίστηκε με τον Καποδίστρια και άλλους οπλαρχηγούς. Το 1807 γίνεται γενική σύναξη όλων των καπεταναίων στην Λευκάδα με παρουσία του Καποδίστρια και του στρατηγού του ρώσικού στρατού Εμμανουήλ Παπαδόπουλου και του Δεσπότη Ναυπακτίας Ιγναντίου, όπου ο Κατσαντώνης ανάμεσα σε όλα τα μεγάλα ονόματα των Κλεφταρματολών (Κολοκοτρώνης , Καραϊσκάκης ,Νικηταράς, Τζαβέλας) ανακηρύχτηκε παμψηφεί αρχηγός όλων των κλεφτών:


Στης Παναγιάς την εκκλησιά στο κάμπο της Λευκάδας,

Kαπεταναίοι κάθονται και όλοι καρτερούνε,

τον Κατσαντώνη καρτερούνε , τον Κατσαντώνη καρτερούν, το πρώτο παλικάρι,

για να τον κάνουν αρχηγό της Kλεφτουριάς καμάρι.


Η σύναξη έγινε στην Αγία Μαρίνα της Λευκάδας που πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο της Παναγίας τον Ιούνιο του 1807. Εκεί του προτάθηκε από τον Καποδίστρια και τον Ρώσο στρατηγό να ενταχτεί στον Ρώσικο στρατό. Η απάντηση του Κατσαντώνη ήταν η εξής: «Με χρειάζονται περισσότερο οι Κλέφτες μου στα βουνά , παρά ο Ρωσικός στρατός» και γυρίζει στα λημέρια του. Το παρακάτω τραγούδι αναφέρεται στην νικηφόρα μάχη που έδωσε ο Κατσαντώνης με τον Γιουσούφ Πασά στο Ξηρόμερο:


Τι έχουν οι Κάμποι κι βροντούν και τα βουνά να τρίζουν

Ο Σουφ ραπης πολεμάει με δυο και τρεις χιλιάδες

Μια βλαχοπούλα φώναξε απ’ την ψηλή ραχούλα

Πάψε αράπ’ τον πόλεμο πάψε και το ντουφέκι

Να κατακάτσ’ ου κουρνιαχτός να σηκωθεί η αντάρα

Να συνταχτεί τ’ ασκέρι μας να δούμε πόσοι λείπουν.

Μετριούνται οι τούρκοι τρεις βολές και λείπουν τρεις χιλιάδες

Μετριούνται τα ελληνόπουλα και λείπουν τρεις λεβέντες.


Ο Αλί πασσάς για να εκδικηθεί τον Κατσαντώνη συλλαμβάνει τους γονείς του και τους βασανίζει μέχρι θανάτου. Παράλληλα στέλνει σώματα Αλβανών προς καταδίωξη του Κατσαντώνη. Τα σώματα των Αλβανών και ο Κατσαντώνης συναντήθηκαν στην Τριφύλα της Ευρυτανίας την άνοιξη του 1805 εκεί που ήταν το λημέρι του Κατσαντώνη. Σε αυτό το μέρος ξεκαλοκαίριαζε ο τσέλιγκας Γαλανός, που ήταν καταδότης του κοτζαμπάση της Ρεντίνας Τσολάκογλου, από φόβο όμως ήταν αναγκασμένος να τροφοδοτεί και το Κατσαντοναίηκο ασκέρι. Κάποια στιγμή ειδοποίησε κρυφά τον δερβέναγα της περιοχής, Ιλιάσμεη, ότι ο Κατσαντώνης βρίσκεται στην περιοχή. Ο Κατσαντώνης, πληροφορήθηκε για την προδοσία του Γαλανού και τους περίμενε. Όταν Ιλιάσμεης έφτασε επικεφαλής τετρακοσίων Αλβανών στο σημείο που τους είχε στήσει καρτέρι ο Κατσαντώνης πάθανε πραγματική πανωλεθρία. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο ίδιος ο Ιλιάσμεης που έπεσε από το χέρι του Κατσαντώνη. Η λαϊκή μούσα για την παραπάνω μάχη μας μεταφέρει το παρακάτω τραγούδι:


Τι είναι το κακό που γίνεται φέτος το καλοκαίρι,

Που βγήκε ο Αντώνης στ΄ Άγραφα με τον Καραγιανάκη

Και πήρε ντέβλι τα χωριά, ντέβλι τα βιλαέρτια

Πήγαν και λημέριασαν στου Γαλανού την στάνη.

Γυρεύει το χαράτσωμα χίλια τρακόσα γρόσια.

Γυρεύει το κορίτσι του κι’ άλλες πέντε νιφάδες.

Γυρεύει και την τσούπρα του να την φιλήσ’ ο Αντώνης.

-Ας είναι, ας είναι Αντώνη μου εγώ θα σου τις φέρω.

Κι ο Γαλανός ξεκίνησε να πάει στη Ρεντίνα.

-Πολλά τα έτη Λιάζαγα.

-Καλώς τον τον σκουτέρη.

-Σαν τι χαμπάρια Γαλανέ μας φέρνεις απ’ την στάνη;

-Τι να σου πω Ελιάζαγα τι να σου μολογήσω.

Ο Κατσαντώνης στο μαντρί με τον Καραγιαννάκη.

Γυρεύουν το χαράτσωμα χίλια τρακόσα γρόσια

γυρεύουν το κορίτσι μου, κ’ άλλες πέντε νιφάδες.

Ας ειν’ ας είναι Γαλανέ κι εγώ θα τους βαρέσω.

Ο Λιάζαγας ξεκίνησε και στη Τριφύλλα πάει.

Κι ο Κατσαντώνης χούγιαξε από το μετερίζι.

-Που πάς Λιαζοντερβέναγα που πάς παλιό μουρτάρι;

Εδώ έχω τα κλεφτόπουλα εδώ έχω χασάπες.

Τρία ντουφέκια τού ριξαν , τα τρία αράδα - αράδα.

Τόνα τον παίρνει στο πλευρό και τ’ άλλο στο κεφάλι.

Το τρίτο το φαρμακερό ανάμεσα στα μάτια.

Τους Τούρκους παίρνουνε μπροστά και στο Κλειστό τους κλειούνε.


Μια άλλη παραλλαγή του τραγουδιού είναι η εξής.


Οι μαύροι τι θα γίνουμε φέτος το καλοκαίρι

που βγήκε ο Αντώνης στα βουνά με τον Καραγιαννάκη

και πιάσαν και λημέριασαν στου Γαλανού την στάνη.

Πιάνουν δένουν τους μπιστικούς και τους τσοπαναραίους.

Και χάλεψαν για ξαγουρά χιλιαδιακόσια γρόσια

Κι ου Γαλανός σαν τό' μαθε στον πασά παένει

-Καλημέρα σου Αλή πασσά καλώς τον τσέλιγκα μου.

-Τι χαμπάρια Γαλανέ , πώς ειν’ τα πρόβατα μας;

-Μαύρα χαμπάρια Μπέη μου από τα πρόβατα μας

Βγήκε ο Αντώνης στα βουνά με τον Καραγιαννάκη

κι μας χαλεύουν ξαγουρά χιλιαδιακόσια γρόσια.

-Παιδιά ποιος ξέρει γράμματα ποιος ξέρει καλαμάρι;

-Ξέρει το τσελιγκόπουλο γράμματα, καλαμάρι.

-Πες μας τσελιγκόπουλο, πες μας τα πρόβατά μας.

-Πέντε χιλιάδες πρόβατα κι τέσσαρες τα γίδια

κι αυτά τα βοϊδογέλαδα σωστά είναι πεντακόσια.

Μαύροι τι θα γένουμε, τούτο το καλοκαίρι,

βγήκαν ο Αντώνης στα βουνά με τον Καραγιαννάκη

και πήραν ντέβρι τα βουνά ντέβρι τις βλαχοστάνες

κι αλούθε παίρνουν πρόβατα κι αλούθε παίρνουν λύτρα.

Μας πήρανε τον τσέλιγκα με το παιδί του αντάμα

κι μας χαλεύουν ξαγουρά πέντι χιλιάδις γρόσια.


Όπως αναφέρθηκε παραπάνω ο Αλή πασσας συνέλαβε βασάνισε και σκότωσε τους γονείς του Κατσαντώνη για να τον αναγκάσει να παραδοθεί. Όταν ο Κατσαντώνης έμαθε για τον θάνατο των γονιών του τότε ο πόλεμος πήρε άλλη μορφή έγινε σκληρός, ανελέητος, πολύ βίαιος και πολύ εκδικητικός. Ο Δ. Σταμέλος γράφει σχετικά: «ο κλέφτης αναζητούσε την μάχη με λύσσα και φανταζότανε να τον ακολουθεί η σκιά της μάνας του φωνάζοντας εκδίκηση». Η λαϊκή μούσα έπλασε το παρακάτω τραγούδι:


Έβγα μανούλα να με ιδείς, έβγα να μ’ αγναντέψεις,

το πώς τρομάζου την τουρκιά κι τους Ντερβεναγάδες

τι έχω συντρόφους διαλεχτούς, ν-ούλους Σαρακατσάνους,

στα δόντια παίρνουν το σπαθί στα χέρια το ντουφέκι

κι πέφτουν πάνου στο ουχτρό ωσάν τ’ αστροπελέκι.


Κάποια στιγμή ο Κατσαντώνης αρρώστησε από ευλογιά και αποφάσισε να αποσυρθεί στα Αγραφιώτικα βουνά πιστεύοντας ότι ο αέρας των Αγράφων θα έκανε καλό στη υγεία του. Ανέθεσε την αρχηγεία των κλεφτών στον αδερφό του Κώστα Λεπενιώτη, και αυτός με τον άλλον αδερφό του Γιώργο Χασιώτη και πέντε παλικάρια του αποσύρονται στην αρχή στον μοναστήρι του Άγιου Ιωάννη και αργότερα σε μία σπηλιά στην πλαγιά του βουνού Φούρκα. Αυτή η σπηλιά έμελλε να είναι η τελευταία κατοικία του Κατσαντώνη, ο αδερφός του Γιώργος και τα πέντε παλικάρια του έμελλε να είναι οι τελευταίοι σύντροφοι του μεγαλύτερου Κλέφτη. Κάποιο πρωινό, ο αδερφός του ξύπνησε και του λέει:


Απόψε είδα στον ύπνο μου είδα και στο Όνειρο μου.

Θολό ποτάμι πέρναγα, θολό κατεβασμένο,

ούτε και πέρα πέρασα, ούτε και δώθε βγήκα,

μου πέφτει το φεσάκι μου και η φούντα του σπαθιού μου.

Βλέπω τους κάμπους κόκκινους και τα βουνά γαλάζια,

βλέπω δύο ελάφια πόβοσκαν σε μια παλιοκαψάλα.

-Ξήγατο Αντώνη μ’ ξήγα το, το μαύρο Όνειρό μου.

-Το κόκκινο είναι αίματα και τα γαλάζια βόλια.

Τα δύο αδέρφια είμαστε μείς παλιοκαψάλα οι τούρκοι.


Γύρω στην μία ώρα μακριά από την σπηλιά υπήρχε μία βρύση. Εκεί πήγαινε κάθε πρωί ο Γιώργος Χασιώτης να φέρει νερό για τον άρρωστο αδερφό του, τα υπόλοιπα παλικάρια φύλαγαν καραούλι πίσω στην σπηλιά. Όμως το κρησφύγετο του Κατσαντώνη προδόθηκε στον Άγο Βασιάρη, έτσι ένα πρωί που ο Γιώργος Χασιώτης πήγε να πάρει νερό βρήκε «ταμπούρια τούρκικα την βρύση χαλασμένη» όπως μολογάει το παρακάτω τραγούδι:


Σηκώθ’κει ο Γιώργος την αυγή νερό να πάει να φέρει,

βρίσκει ταμπούρια τούρκικα και τούρκους να φιλάνε.

Και πίσω ο Γιώργος γύρισε και στον Αντώνη πάει.

-Σήκου Αντώνη μ’ να φύγουμε, πάμε κάτου στον Βάλτο.

Μας πρόδωσαν οι φίλοι μας, οι αδερφοποιτοί μας

Πολλοί μαύροι μας πλάκωσαν, μαύροι σαν καλιακούδια.

Μην είναι ο Τσόγκας πόυ' ρχεται μην είναι ο Λεπενιώτης

Ούτ’ είναι ο Τσόγκας πώ' ρχεται, ούτ’ είναι ο Λεπενιώτης

Μον’ ο Μουχουρντάραγας με τους τσοχανταραίους,

φέρνει σαΐνια του πασά, ασκέρι του βεζίρη.

Και η συντροφιά τον άφησε, οι φίλοι κι οι δικοί του.

Γιώργος Χασιώτης στάθηκε ο μαύρος αδερφός του

-Αντώνη μου μη σκιάζεσαι , στο νου σου μην το βάνεις

Αντάμα θα πεθάνουμε, κι αντάμα θα χαθούμε

-Τράβα Χασιώτη μ’ τράβηξε να μην χαθείς μ’ εμένα,

γιατί είναι οι τούρκοι ποιο πολλοί κι σύ σε μοναχός σου

για να γλιτώσεις αδερφέ το αίμα μου να σύρεις.


Ο Άγος Βασιάρης πολιορκεί την σπηλιά με 700 τουρκαλβανούς και ζητάει από τον Κατσαντώνη να παραδοθεί. Ο Κατσαντώνης καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους τουρκαλαβανούς και αποφασίζουν να διαφύγουν. Ο Χασιώτης παίρνει στους ώμους του τον άρρωστο αδερφό του και προσπαθεί να διαφύγει, τα υπόλοιπα παλικάρια προσπαθούν να καλύψουν την αποχώρησή τους, πολεμώντας σαν λιοντάρια με την ελπίδα ότι θα τους ακούσει το υπόλοιπο Κατσαντωναίηκο ασκέρι, θα έρθουν για βοήθεια όπως λέει το παρακάτω τραγούδι.


Πολλά ντουφέκια πέφτουνε μες΄ το Μοναστηράκι.

Μήνα στο γάμο πέφτουνε, μήνα στο πανηγύρι;

Ούτε στον γάμο πέφτουνε ούτε στο πανηγύρι.

Κατσαντωναίοι πολεμούν με τους Μουχουρνταραίους.

-Πολέμα Γιώργο δυνατά πολέμα αντρειωμένα,

μήπως ακούσουν τα παιδιά μήπως ακούσει ο Κώστας

να πάνε να τον πιάσουνε στην ράχη στην Κατάρα.


Για βοήθεια του Κατσαντώνη και των συντρόφων του έσπευσε μία ομάδα κλεφτών ,που σύμφωνα με την παράδοση άνηκε στο σώμα του Καραϊσκάκη, αλλά δεν πρόλαβε να προλάβει τους τουρκαλβανούς που κατευθύνονταν προς τα Γιάννενα .


Τρία πουλάκια κάθονταν ψηλά στο Καρπενήσι

μοιρολογούσαν κι έλεγαν μοιρολογούν και λένε.

-Πως σού'ρθε πώς σου γίνηκε τούτο το καλοκαίρι,

να σ' έχουν πιάσει ζωντανό στο μαύρο το λημέρι,

να σ΄έχει πιάσει η αρβανιτιά κι αυτός ο Μουχουρντάρης


Για το ποιος πρόδωσε τον Κατσαντώνη έχουν ειπωθεί πολλά. Ο Yemeniz ο οποίος συνάντησε το 1852 στ’ Άγραφα το πρωτοπαλίκαρο του Κατσαντώνη, τον Καραγιαννάκη, από τον οποίον πήρε πολλές πληροφορίες για τον αρχηγό όλων των κλεφτών, λέει ότι το κρησφύγετο του Κατσαντώνη το πρόδωσε μια γυναίκα Καρπενησιώτισσα που του πήγαινε τρόφιμα και βότανα. Ο Επ. Φραγκίστας αναφέρει κάποιον βλαχοποιμένα, τον Ιωάννη Γκούρλια, ο δε Κασομούλης αναφέρει κάποιον Αθ. Γκούρλια ενώ η λαϊκή μούσα αναφέρει τα εξής:


Για σήκω Κατσαντώνη μου, για σήκω καπετάνιε,

Μας πρόδωσαν, μας πλάκωσαν οι σκυλοαρβανίτες.

Μας πρόδωσε, μας έδωσε σ’ αυτούς ο παλιό- Γκούρλιας.


Ο Κ. Ράμφος όμως λέει ότι τον Κατσαντώνη τον πρόδωσε κάποιος καλόγερος που ονομάζονταν Καρδερίνης. Αυτή την άποψη σεβάστηκε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο ποίημα του.


Ένας παπάς τον πρόδωσε μαχαίρι να του γένη,

Η κοινωνία που τόβαψε τ’ αφορισμένο στόμα

Θηλιά κι αστρίτης στον λαιμό το άγιο του πετραχήλι

να μην βρεθεί πνευματικός να τον εξομολογήσει

κι αγαπημένα δάχτυλα τα μάτια του να κλείσουν.


Η λαϊκή μούσα ακολούθησε τον Κατσαντώνη σε όλη την διαδρομή από την ώρα της σύλληψης του έως τα Γιάννενα.


Ο Κατσαντώνης φώναξε, ο Κατσαντώνης λέει:

-Τούρκοι βαστάτε τ’ άλογα λίγο να ξανασάνω,

να χαιρετήσω τα βουνά και τις ψηλές ραχούλες

ν’ αφήσω διάτα στα παιδιά, στον Κώστα Λεπενιώτη,

σαν δείτε την γυναίκα μου, το μοναχό παιδί μου

πέστε τους πως με πιάσανε με μπαμπεσιά με δόλο,

αρρωστημένο μ’ ήβραν, ξαρμάτατο στο στρώμα

ωσάν μικρό στην κούνια μου στα σπάργανα δεμένο.


Και η λαϊκή μούσα συνεχίζει:


Τρία πουλάκια κάθονταν ψηλά στο Καρπενήσι,

μοιρολογούσαν κι έλεγαν μοιρολογούν και λένε:

-Πώς σ' ούρθε πώς σου γίνηκε τούτο το καλοκαίρι

να σ' έχουν πιάσει ζωντανό στο μαύρο το λημέρι,

να σ' έχει πιάσει η αρβανιτιά κι αυτός ο Μουχουρντάρης;

Στα Γιάννενα σε πάγαιναν στην πόρτα του βεζίρη.

Βεζίρης τον αγνάντευε από το παραθύρι

Καλώς τον Μουχουρντάρ αγά, καλώς τόνε, παιδί μου.

Μουχουρντάρι ,τι ομολόγημα; Κάνα καλό χαμπέρι;

Τον Κίτσιο Αντώνη σού φερα πισθάγκωνα δεμένο.

Και πάλι:


Τι γύρευες Αντώνη μου ψιλά στο Καρπενήσι

Δε σύλλεγε ο Μπότσαρης κι ο Φώτος ο Τζαβέλας,

-Αντώνη κάτσε στη Φραγκιά να γίνεις καπετάνιος

Και συ τους αποκρινόσουνα και απολογιόσουνα:

-Εγώ δεν μένω στην Φραγκιά ,μες τα νησιά δεν μένω

Τι το μαθαίνει ο Αλή πασιάς με την αρβανιτιά του,

Και λέει: Ο Αντώνης φράγκεψε και γράφτηκε σολντάτος.


Μετά την σύλληψη του Κατσαντώνη και του αδερφού του Χασιώτη οδηγήθηκαν στα Γιάννενα στον Αλή πασσά. Αυτός προς το παρόν αποφάσισε να μη τον σκοτώσει «γιατί είναι κρίμα να φονευτεί ένα τέτοιο παλικάρι», αλλά είχε τον λόγο του. Ο Αλί πασσάς τους έκλεισε στην φυλακή και την παραμονή του Πάσχα του 1809 τους μετέφερε στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων κάτω από ένα πλάτανο, όπου ήταν τόπος μαρτυρίου και εκτέλεσης πολλών αγωνιστών. Εκεί ένας γύφτος με ένα μεγάλο σφυρί και με ένα αμόνι τους έσπαγε ένα-ένα τα κόκαλα, έπειτα από τα φριχτά μαρτύρια τα δύο αδέρφια κρεμάστηκαν από τον πλάτανο. Ο Βαλαωρίτης γράφει «Ο πλάτανος ήτο εν Ιωαννίνοις ο τόπος της καταδίκης και των μαρτυρίων , ο αιμοσταγής Γολγοθάς ,επί του οποίου εβασανίσθησαν τοσούτοι και τοσούτοι ήρωες». Ο Fauriel συνεχίζει «η απόφασης εξετελέσθη εις τα Ιωάννινα, εις την πλατείαν ενώπιον ενός πλήθους Τούρκων, οι οποίοι προσπαθούσαν με ύβρεις, με κατάρες και με προσβολές να επαυξήσουν τα βάσανα των δύο θυμάτων». Ο Βαλαωρίτης μας αφηγείται με τον δικό του τρόπο τον θάνατο του Κατσαντώνη και του Χασιώτη.





Εσείς όπου τον είδατε ψηλά στα κορφοβούνια,

σταυραετοί και πέρδικες, ξεφτέρια, χελιδόνια,

ελάτε να του στήσετε τραγούδι μοιρολόγι.

Τον Κατσαντώνη πιάσανε, κλάψτε πουλιά μου, κλάψτε.

Δυο γύφτοι τον εστρώσανε δεμένονε στ’ αμόνι

κι αρχίσανε με το σφυρί να τον πελεκάνε.

Σκλήθρες πετάν τα κόκαλα, σκορπάνε τα μεδούλια,

νεύρα, κομμένα κρέατα, σέρνονται σαν ξεσκλίδια

και κείνος τηράει τον ουρανό και γλυκοτραγουδάει:

Χτυπάτε, πελεκάτε με σκυλιά, τον Κατσαντώνη

δεν τον τρομάζει Αλήπασας, φωτία, σφυρί κι αμόνι.


Η Λαϊκή μούσα τραγουδά:


Τι έχουν της Γκούρας τα βουνά και στέκουν μαραμένα.

Πό' χουν μεγάλη κορυφή στα σύννεφα κρυμμένη.

Μην τάχα μπόρες και βροχές, σεισμοί κι αστροπελέκια.

Τα παραδέρνουν άσκοπα και τα βροντοχτυπάνε!

Αρματολός ξακουστός λιοντάρι των Αγράφων

στ' όνομα του έτρεμι η γης όπου πατούσε,

όταν περνούσε τα βουνά, γερνούν τον χαιρετούνε!

Σκούζουν αετοί στα σύννεφα, στα έλατα τα αηδόνια.

Δέντρα, βουνά και σύννεφα, λουλούδια και γεράνια,

τρέμουν, σπαράζουν στ’ όνομα του Κλέφτη Κατσαντώνη.