"Θα υπήρχε η βούληση να ζήσουμε τρώγοντας πέτρες κι όχι παρασιτώντας ως διεθνείς επαίτες."

Έτσι είναι όπως το είπες. (Διαφωνώ με το πως θα "Θα υπήρχε η βούληση" αλλά δεν έχει σημασία).

Γιατί όμως θα πρέπει ή να τρώμε πέτρες έξω απ την ΕΕ ή να παρασιτούμε μέσα στην ΕΕ;

Αγαπητέ Θόδωρε, το πρόβλημα μας δέν είναι το ότι είμαστε μέσα (ή δεν είμαστε έξω) απ την ΕΕ. Το πρόβλημά μας (η κατάντια μας) είναι ακριβώς αυτό: Πως εντός ΕΕ τρώγαμεν (εισαγόμενο) ρος μπιφ και εκτός ΕΕ (θα) τρώγαμεν (εγχώριες) πέτρες.

Γιατί η Ελλάδα να συμμετέχει στην ΕΕ ως Ελλαδιστάν; Και γιατί η Ελλάδα εκτός ΕΕ να (καταντάει να) είναι Ελλαδιστάν;

Η Ελλάδα (και εννοώ κυρίως τον Ελληνικό λαό), δεν έκανε τίποτα για να μήν είναι το Ελλαδιστάν της ΕΕ, και τίποτα για να μήν καταντήσει Ελλαδιστάν εκτός ΕΕ.

Για μένα -και έχω την βεβαιότητα πως δεν είναι τόσο υποκειμενικό όσο ακούγεται- δεν έχει τόσο σημασία το μέσα ή εξω απ την ΕΕ, όσο το ότι κανέναν απ τους δύο αυτούς δρόμους ο Ελληνικός λαός (που φοβάμαι πως τώρα πια ακούει στο όνομα λαϊκή μάζα) δεν μπορεί να υπερασπιστεί, να πιστέψει.

Ένας λαός, που για 36+1 χρόνια έτρωγε ρος μπιφ, δεν μπορεί απ την μία μέρα στην άλλη να φάει πέτρες. Ακόμα κιαν θα το ήθελε.

Τέλος, μου άρεσε ο τίτλος του κειμένου σου (φάνηκε άλλωστε) αλλά δυστυχώς την Ελλάδα ΔΕΝ την θέλομεν... κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ!