Με αφορμή το κείμενο με τον τίτλο "Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ" (από την γνωστή ρήση του Κωλοκοτρώνη Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες) έγραψα το κάτωθι σχόλιο.
Κι ένα τραγούδι απ' τα χρόνια εκείνα που ακόμα και ο καλλιτέχνης... την Ελλάδα ήθελε και ας έτρωγε πέτρες.
Έτσι είναι όπως το είπες. (Διαφωνώ με το πως θα "Θα υπήρχε η βούληση" αλλά δεν έχει σημασία).
Γιατί όμως θα πρέπει ή να τρώμε πέτρες έξω απ την ΕΕ ή να παρασιτούμε μέσα στην ΕΕ;
Αγαπητέ Θόδωρε, το πρόβλημα μας δέν είναι το ότι είμαστε μέσα (ή δεν είμαστε έξω) απ την ΕΕ. Το πρόβλημά μας (η κατάντια μας) είναι ακριβώς αυτό: Πως εντός ΕΕ τρώγαμεν (εισαγόμενο) ρος μπιφ και εκτός ΕΕ (θα) τρώγαμεν (εγχώριες) πέτρες.
Γιατί η Ελλάδα να συμμετέχει στην ΕΕ ως Ελλαδιστάν; Και γιατί η Ελλάδα εκτός ΕΕ να (καταντάει να) είναι Ελλαδιστάν;
Η Ελλάδα (και εννοώ κυρίως τον Ελληνικό λαό), δεν έκανε τίποτα για να μήν είναι το Ελλαδιστάν της ΕΕ, και τίποτα για να μήν καταντήσει Ελλαδιστάν εκτός ΕΕ.
Για μένα -και έχω την βεβαιότητα πως δεν είναι τόσο υποκειμενικό όσο ακούγεται- δεν έχει τόσο σημασία το μέσα ή εξω απ την ΕΕ, όσο το ότι κανέναν απ τους δύο αυτούς δρόμους ο Ελληνικός λαός (που φοβάμαι πως τώρα πια ακούει στο όνομα λαϊκή μάζα) δεν μπορεί να υπερασπιστεί, να πιστέψει.
Ένας λαός, που για 36+1 χρόνια έτρωγε ρος μπιφ, δεν μπορεί απ την μία μέρα στην άλλη να φάει πέτρες. Ακόμα κιαν θα το ήθελε.
Τέλος, μου άρεσε ο τίτλος του κειμένου σου (φάνηκε άλλωστε) αλλά δυστυχώς την Ελλάδα ΔΕΝ την θέλομεν... κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ!