Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ο Μανώλης Ρασούλης

Δεν θέλω να πω πολλά για τον Μανώλη Ρασούλη. Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Και θα είναι.

Διάβασα πολλά "στις ειδήσεις" και κάποια με αηδίασαν. Με αηδίασε για ακόμα μιά φορά η τσατσά του συστήματος, ο ΔΟΛ, όπου έσπευσε πρίν ακόμα καλά - καλά τελειώσει η νεκρώσιμος ακολουθία, να κυκλοφορήσει τα τραγούδια του Ρασούλη σε σιντί. Αίσχος κερατάδες. Ο Ρασούλης ούτε θα σκουπιζόταν με την φυλλάδα σας.

Με αηδίασαν και οι ελάχιστοι αγνώμονες που κάνουν τάχα πως δεν γνωρίζουν ποιός ήταν ο Ρασούλης. Μα και ακόμα να μην γνωρίζεις, η είδηση του θανάτου ενός κάποιου που τον κλαίνε γνωστοί και φίλοι, πρέπει να σε συγκινεί.

Ο Μανώλης Ρασούλης ήταν ένας εμπνευσμένος άνθρωπος. Δεν μπορούσες να συμφωνήσεις ή να διαφώνησες μαζί του, όπως δεν μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με ένα τοπίο. Ή με τον ήχο του νερού στον ποταμό. Κουβαλούσε μαζί του ένα κόσμο, ένα κόσμο ακραιφνώς Ελληνικό στην βάση του και στην ολότητά του. Ήταν ένας άνθρωπος με συνείδηση. Ένας ωραίος Έλληνας. Τα έβαλε με τους δήθεν, τους ντεμέκ, κυρίως αυτούς που μεταλλάχθηκαν σε τέτοιους. Είχε το θάρρος της γνώμης του.

Είχα την τύχη και την χαρά να τον γνωρίσω. Να λέμε δύο - τρείς κουβέντες που και πού, να πίνουμε ένα ποτήρι κρασί μαζί όποτε το έφερνε η στιγμή. Η φωτογραφία είναι από  μιά τέτοια δικιά μας στιγμή. Ο Μανώλης με ένα κρίκετ για τρείς. Στο Άμστερνταμ, Σεπτέμβριος 2004. Αντίο Μανώλη. Ποτέ δέν θα ήθελα να στο πω τόσο νωρίς. Και μου είναι δύσκολο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου