Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Κωλοφωτιά ή τροχιοδεικτικό;

Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να διαφωνούν με το ότι ο Γιανναράς έχει χάρισμα στην περιγραφή, ιδίως αν αυτή αναφέρεται σε ζοφερές καταστάσεις -όπως π.χ. η σημερινή, στην οποία ζούν οι νεο-έλληνες στην νεο-ελλάδα. Έξ οὗ και οι φιλοφρονήσεις τύπου: "Πόσο καλά τα λές δάσκαλε!, Εύγε!, Προσκυνώ σε αφέντη του πνεύματος κ.α.". Και ασφαλώς, λεκτικά ευφυολογήματα όπως το "θνησιγενές νεόπλασμα" για να προσδιοριστεί το κόμμα της κας Μπακογιάννη (ή πως αλλιώς επιθυμεί λέγεται η εν λόγω κυρία) δικαιολογούν τέτοιου είδους φιλοφρονήσεις.

Όμως αυτό (η περιγραφή δηλαδή) δεν αρκεί. Εμένα προσωπικά δεν μου αρκεί. Και έχω βάσιμο λόγο να πιστεύω πως δέν είμαι ο μόνος.

Αυτό που θα ήθελα απ' τον Γιανναρά -αν μπορώ να το πώ- είναι να τολμήσει και να αλλάξει τον τρόπο προσέγγισης που ο ίδιος έχει στα πράγματα. Ας πούμε στα πολιτικά πράγματα. Να επιβραβεύσει δηλαδή, αυτό που ο ίδιος θεωρεί σωστό. Ας πάψει να λέει, να γράφει, τί είναι λάθος και ας μας πεί, ας αρχίσει να μας λέει τί είναι σωστό -κατά την άποψή του. Αυτό νομίζω πως θα ήταν μιά αλλαγή. Θα γινόταν ο ίδιος ένα μέρος της αλλαγής που θα ήθελε να δεί στην Ελλάδα.

Το να συζητάμε ατέρμονα το τί είναι λάθος, φρονώ πως δεν μπορεί να μας πάει μακρυά, ούτε θα μας βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματά μας. Και δέν είναι παράξενο, αν πει κανείς πως σε μία τέτοια περίπτωση θα ανακράζαμε "Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους!"

Πολλοί ζητάνε να μας πεί ο Γιανναράς το τί να κάνουμε για να διορθώσουμε τα πράγματα. Όμως, Όχι. Να μήν μας πεί αυτό. Να μην μας πεί τί να κάνουμε, αλλά να μας πεί ποιό από αυτά που έγιναν, καλώς έγινε. Ή, ποιά πρόταση για την επίλυση ενός προβλήματος θεωρεί πως είναι η σωστότερη. Αυτό θα βοηθούσε. Θα φώτιζε καταστάσεις και πράγματα. Από απλή πυγολαμπίδα, κωλοφωτιά, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, θα γινόταν ένα τροχιοδεικτικό μέσα στο βαθύ σκοτάδι που ζούμε.

Οι προτάσεις που έχει κατά καιρούς κάνει είναι προϊόντα ανταπόκρισης σε παροτρύνσεις που του έχουν γίνει στο να πεί, να προτείνει κάτι, μιας και ο ίδιος -ίσως θεωρεί- πως ώς "πνευματικός άνδρας" θα πρέπει να έχει μιά κάποια λύση-πρόταση. Οι προτάσεις αυτές όμως, το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν το μέγεθος της δυστοκίας που έχει στο να γεννά πρακτικές, ρεαλιστικές λύσεις.

Όμως τον Γιανναρά δεν θα πρέπει να τον απασχολεί αυτό. Θα έπρεπε να τον απασχολεί η αδυναμία που έχει στο να συντάξει πρόταση επιβράβευσης, για κάτι που πολιτικά έγινε, ή  πολιτικά προτάθηκε και κατά την γνώμη του ήταν σωστό.

Αν τολμούσε ο Γιανναράς να το κάνει αυτό, θα διέρχετο από επώδυνο προσωπικό πολιτικό βάσανο, και σίγουρα θα ήταν έκπληξη -και μάλλον όχι ευχάριστη- για την ελίτ που μου κάνει την τιμή να καταθέτω το σχόλιό μου εδώ*. Μιά τέτοια "στροφή", δέν ξέρω πόσο καλά θα μπορούσε να την πάρει ο Γιανναράς μέσα στα στενά δρομάκια της "Καθημερινής". Οι "εκτελεστικοί ή οι μή εκτελεστικοί αστυφύλακες" της "Καθημερινής" διοίκησης της εφημερίδας, πολύ φοβάμαι πως θα ζητούσαν εξηγήσεις για την "ανάρμοστη" για τους δρόμους της εφημερίδας, συμπεριφορά.

Μέχρι τώρα, η διδασκαλία των επιφυλλίδων του Γιανναρά είναι δυστυχώς περιχαρακωμένη στο "τί είναι λάθος". Μια τέτοια διδασκαλία όμως είναι κουτσή και ώς τέτοια διαγράφει ένα κύκλο και επανέρχεται στο ίδιο σημείο.

Κ.Ζ.

*Το κείμενο αυτό είναι ένα σχόλιο που έκανα για το  Κυριακάτικο άρθρο του Χ. Γιανναρά στην "Καθημερινή"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου