Ανεξαρτητοποιημένοι Ανεξάρτητοι... "Έλληνες".

Πρόεδρος... κόμματος!

Για τον μπούλη του φέισμπουκ, του non paper και του τουίτερ (καλά εκεί βασιλεύουν και υβρίδια τύπου μανωλίδη) γράφαμε τα εξής:

Δίχως λόγια...

 

Τα ασπόvδυλα της διαβολής

Τα ασπόνδυλα του σίριζα, πάντα πιστά στο να υπηρετούν την διαβολή, εξέφρασαν την επιθυμία να παραστούν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη ενός ταλαίπωρου νεαρού που εξύβριζε τον γέροντα Παΐσιο. 

 

Ήθελα να ήξερα τί θα έλεγε η πολιτική αμοιβάδα αν ο ίδιος νεαρός εξύβριζε π.χ. τον... Θανάση τον Κλάρα.

Βασικά, Καλησπέρα σας!

  

 

Να ναι καλα ο J. Langa που μου έστειλε το βίντεο.

 

 Θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους επισκέπτονται αυτό το μπλόγκ

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Eμφύλιος και «Λαϊκές Δημοκρατίες»

Λίγες σελίδες πιο πέρα, στην έντυπη έκδοση της Καθημερινής, ή κάποια "κλικ" παραπάνω στο "ποντίκι" του υπολογιστή στην ιστοσελίδα της, και προσπερνά κανείς τα κείμενα με τα αποξέσματα εντέρων που υπογράφουν υβρίδια τύπου Παντελή Μπουκάλα (γι' αυτόν έχει γράψει άλλος φίλος εδώ: κλίκ) και φτάνει στα Γράμματα Αναγνωστών. Εκεί, απορίας άξιον πώς, δημοσιεύονται κείμενα-γράμματα σαν αυτό του Αντωνίου Βενέτη (στο όνομα του δικηγόρου η Καθημερινή, παραλείπει να βάλει οξεία λόγω περικοπών, ή μάλλον λόγω του νέου συστήματος ορθογραφίας). Το κείμενο το αντιγράφω εδώ:

Κατασκήνωση στον Γράμμο του 1949

Tου Ηλια Μαγκλίνη. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι εκδρομές είναι ωραίο πράγμα. Τα πικνίκ και οι κατασκηνώσεις. Πόσω μάλλον όταν αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν χαριτωμένα «to know us better» λαμβάνει χώρα σε εδάφη που σκιάζονται από την Ιστορία. Σε χώματα ποτισμένα με αίμα.

Πάρτε για παράδειγμα τον Γράμμο. Μετά βαΐων και κλάδων η ΚΝΕ οργανώνει εκεί τις κατασκηνώσεις της προφανώς μέσα σ’ ένα πνεύμα «γιορτής μνήμης». Εννοείται πως αν απόγονοι οπλιτών ή αξιωματικών και υπαξιωματικών του Εθνικού Στρατού τελούσαν κάποιο μνημόσυνο ή κατασκήνωναν κάπου στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Κλέφτη, στο Τσάρνο και στον Σμόλικα, είναι πολύ πιθανόν το κόμμα του Περισσού, και ενδεχομένως και άλλα κόμματα και κομματίδια της ελληνικής Αριστεράς, να τα βάπτιζαν «γιορτές μίσους». Ετσι πάει. «Μνήμη» εμείς, «μίσος» εσείς. Φυσικά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να κατασκηνώνουν και να γιορτάζουν στους τόπους όπου, από στρατιωτικής πλευράς, συνετρίβησαν το 1949. Αν μη τι άλλο, είναι μια επιτυχημένη επιλογή χώρου σε ό,τι αφορά την οικολογία της περιοχής. Ισως βρουν την ευκαιρία οι νεολαίοι του κόμματος να προβούν και αυτοί στην απαραίτητη κριτική για την πρόσφατη συντριβή του κόμματος στις διπλές εθνικές εκλογές.

Ηδη η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος έχει ξεκινήσει τις διεργασίες ενός πρώτου απολογισμού με στόχο, μεταξύ των άλλων, και την αυτοκριτική. Ακούγεται σαν παραφωνία, σαν σχήμα οξύμωρο, αλλά στις μέχρι τώρα διαπιστώσεις, σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ, γίνεται λόγος για «μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του ΚΚΕ», το οποίο «δεν μπόρεσε, επίσης, με βάση το ύψος των αναγκών και των δικών του κατά καιρούς διαπιστώσεων, να προσανατολίσει πρακτικά το Κόμμα να απευθύνεται κυρίως στις νεότερες ηλικίες με κοινωνικοταξικά βέβαια κριτήρια». Κάπου εκεί αναφέρεται και το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εντόπισε έγκαιρα την ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ισως διότι, για να χρησιμοποιήσουμε την αγαπημένη τους επωδό, «δεν είχαν ακόμη ωριμάσει οι συνθήκες».

Ουϊ αναθεμά τ' 'τάνα μη τ' αυτό τ'!

- Σήμερα θα μάθουμε τους μήνες στα αγγλικά. Ου Γενάρς είναι Τζένουαρ, ου Φλεβάρς είναι Φέμπρουαρ, ου Μάρτς...

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Βύρων Πολύδωρα. Ένας απ' τους λίγους Πολιτικούς που πάντα εκτιμούσα και εκτιμώ. Ένας σπάνιος πολιτικός νους, ένας οξυδερκής άνθρωπος. Ένας ωραίος Έλληνας. Διαβάστε τι γράφει:  

"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Φθάνουμε στις εκλογές. Τις πιο κρίσιμες στη νεώτερη εποχή. Αυτή που λέμε μεταπολίτευση. Που δήθεν τελειώνει. Η αλήθεια είναι πως δεν τελειώνει. Απλά τα «παιδιά του πολυτεχνείου» συνταξιοδοτήθηκαν. Άλλα είναι στη φυλακή, άλλα κρυμμένα στις βίλλες τους να τρων τα κλοπιμαία, άλλα περιφέρονται στα «στέκια» και να αυτοεπαινούνται στα παραμύθια τους με έναν ήρωα (τον εαυτό τους, εννοείται) και δυο ψευδομάρτυρες κομπάρσους, άλλα να οργανώνουν τη μεγάλη συγκέντρωση της Πέμπτης και άλλα να πιάνουν στασίδι στην Κουμουνδούρου για την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι οι συνταξιοδοτούμενοι που εμπορεύθηκαν το «πολυτεχνείο» και τα συμπαρομαρτούντα. Που κόλλησαν σαν βδέλλες στα αριστεροσοσιαλίζοντα κόμματα και κινήματα της εποχής. Ήσαν οι λιγότεροι. Κάποιοι άλλοι κατέφυγαν στις εφεδρείες των λεκτόρων στα πανεπιστήμια. Άλλος προσφιλής τους χώρος ήταν τα ινστιτούτα της εκπαίδευσης και «παιδείας».

Ήξεραν πως ο χώρος ήταν πρόσφορος για μαρξιστομισθοφόρους. Και έζησαν έτσι, στρατολογούντες τα θύματά τους, τους δήθεν διανοούμενους επαναστάτες, με το αζημίωτο. Άλλοι κατέλαβαν τα συνδικάτα. Οι περισσότεροι, είναι πάλι αλήθεια, πετάχθηκαν «στη γράνα». Και λησμονήθηκαν εκεί. Από καιρού εις καιρόν τους έριχναν και κανένα ξεροκόμματο από τα περισσεύματα του μεγάλου φαγοποτιού. Αυτή ήταν η μεταπολίτευση. Σήμερα τα παιδιά τους παίρνουν τη σκυτάλη που εκείνοι ολοπόνηρα τους παρέδωσαν. Αναγεννούν και αναζωογονούν τα «ίδια ιδεώδη». Του κράτους-αγελάδας για άρμεγμα, που το τρέφουν με το αίμα τους αντί για χόρτο και σανό οι φτωχοί βιοπαλαιστές, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικρέμποροι, οι μεροκαματιάρηδες και πάντως οι κομματικώς αντίθετοι και ηθικά διαφωνούντες φιλήσυχοι νοικοκυραίοι. Τα παιδιά τους λοιπόν, που από μειράκια τα εξεπαίδευαν στις καταλήψεις, στα συλλαλητήρια, στις «μολοτοφορίψεις» και στην ιδεολογία της ανυπακοής, της βίας και του αντάρτικου, τώρα γίνονται οι νέοι διάδοχοι, οι νέοι αναθεωρητές, οι νέοι μεταρρυθμιστές, οι νέοι ριζοσπάστες, οι ψευδοπροφήτες πάντα της «νέας αλλαγής». Με μια μικρή ανεπαίσθητη διαφορά: ότι θα είναι πάλι οι ίδιοι καβάλα πάνω στα ίδια υποζύγια. Στους νομοταγείς, κατά τεκμήριο δεξιούς πολίτες. Αυτό οργάνωσαν δύο χρόνια τώρα, με τους μίσθαρνους κεκράκτες των ερτζιανών και με τους δίδοντες εξετάσεις στα αδηφάγα αφεντικά τους μικρούς και μεγάλους τηλεοπτικούς αστέρες, κατά τεκμήριο μεταπολιτευτικούς αποφοίτους των αριστερών και αριστερίστικων νεολαιών.

Η πρώτη ύλη της ιδεολογίας της «επανάστασης», οι αγανακτισμένοι. Τα εύφλεκτα υλικά, οι αυτοκτονημένοι δυστυχείς συνάνθρωποι. Το βαθύ πρόβλημα, οι άνεργοι. Χθες, προχθές ανανεώθηκε το οπλοστάσιο με τα φάρμακα των καρκινοπαθών συνανθρώπων μας. Ο στόχος σταθερά ίδιος, τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν. Ασχέτως αν η ΝΔ ουδέποτε εκυβέρνησε, με εξαίρεση την εθνοκυβερνητική πράξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ή για την ακρίβεια, αφέθηκε να κυβερνήσει. «Πρόσχημα» δυστυχώς υπήρξε. Και θλιβερό διάλειμμα στην αριστεροπασοκοκρατία. Και ακουσίως άλλοθι παρείχε. Αυτοί που εκυβέρνησαν ήσαν οι κραδαίνοντες τον γρόνθον της ανυπακοής και προπαντός τα καδρόνια, αντί κοντού κόκκινης σημαίας, της εκβιαστικής απειλής. Και προ αυτής της φοβεράς απειλής οι προσχηματικά κυβερνώντες ενέδιδαν. Δεν ενέδωσα ποτέ. Σήμερα προβάλλουν το δίλημμα ως αποτρόπαιο σκιάχτρο: Μνημόνιο ή ελπίδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο γκροτέσκο και γκαιμπελικό προπαγανδιστικό τέχνασμα. Όμως η πρόκληση για τη διάσωση της οικονομίας με όλα τα συνεπακόλουθα είναι μία: Δάνειο ή όχι. Και κατ΄επέκταση, Ευρώ ή δραχμή και ακόμη παραπέρα, στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ ή στην απομόνωση και στην παρέα με τους διεθνείς παρίες, της γης τους κολασμένους; Όσον αφορά το «ποντίκι που βρυχάται» προκαλώντας τη Μέρκελ να του πει, σύμφωνα με ποια διάταξη των νομικών κειμένων μπορεί να αποβληθεί η καταγγέλλουσα το μνημόνιο δύστροπη δανειολήπτρια Ελλάδα, η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχει διάταξη. Δεν θα αποβληθεί. Τα λεφτά θα της κόψουν. Και θα μείνει μέσα σαν ηρωϊκό πτώμα, σαν μούμια των Συριζαίϊκων πειραμάτων.

Επίλογος: Ο αιδεσιμώτατος Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ο ήρωας και μάρτυς για την ισοτιμία μαύρων και λευκών στην Αμερική, είπε στην περίφημη ομιλία του «έχω ένα όνειρο»:

Εκεί έξω είναι ένα βουνό απελπισίας
που πρέπει να διαβούμε.
Μέσα μας όμως υπάρχει ένας βράχος ελπίδας.
Θα νικήσουμε».

Με αγωνιστικούς πάντα χαιρετισμούς,
εμπρός για τη νίκη,
Βύρων Γ. Πολύδωρας"