Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Γράμμα στην Simone


Simone, είναι αξιόλογη η προσπάθεια που κάνεις και συνέχισε.

Εγώ δεν έζησα την πτώση της χούντας στην Ελλάδα. Γεννιόμουν εκείνη την εποχή. Κάποτε είχα την υποψία, μα εδώ και χρόνια έχω την βεβαιότητα αλλά και κάθε απόδειξη -το διαπιστώνω κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα- πως μεγάλωσα και έζησα σε μια ύπουλη χούντα, πολύ πιο θανατηφόρα, πιο άδικη, πιο απάνθρωπη απ' όλες τις χούντες που μπορεί να γνώρισε η Ελλάδα. Είναι η χούντα της μεταχουντικής Ελλάδας: Ένα αφόρητο διαρκές ψέμα. Η πολλά υποσχόμενη "αλλαγή" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ενσάρκωση ενός αισχρού αμοραλισμού. Η οικονομική ευρωστία που φάνηκε στα πρώτα χρόνια του 80 ήταν μια φενάκη που κάλυπτε το άρρωστο, αδηφάγο μυαλό των αμοραλιστών πολιτικών της εποχής. Η "πρόοδος" δεν ήταν παρά η απαξίωση, η ύβρις, κάθε ιερού θεσμού. Η κατάλυση κάθε έννομης πράξης, η προσβολή της αξιοπρέπειας,  φιγουράρει επί τριακονταπενταετία ως ελευθερία της έκφρασης. Κάθε μορφή αξιολόγησης καταργήθηκε ως χουντικό κατάλοιπο. Η Ελληνική παιδεία "μεταρρυθμίστηκε". Στην ουσία ξερίζωσαν κάθε τι το Ελληνικό από μέσα της και την μπούκωσαν με κάθε είδους ανοησία. Αντικαταστάθηκε το πνεύμα των γραμμάτων από μια ξερή, άπεπτη για το μυαλό του μαθητή, μονότονη, παροχή πληροφοριών. Η διδασκαλία έγινε ένα κέλευσμα προς κατανάλωση γνώσεων. Το Πανεπιστήμιο έγινε νεκροταφείο της ελεύθερης έκφρασης, με τα φαντάσματα των φοιτητικών κομματικών οργανώσεων να φιγουράρουν σε κάθε είσοδο ιδρύματος και να απειλούν κάθε ζωντανή ψυχή. Η Εκκλησία διακωμωδήθηκε, χλευάστηκε... οι εργασίες της αποκόλλησης της απ' το υπόλοιπο σώμα του Ελληνισμού είναι δρομολογημένες. Μένουν κάποιες υπογραφές.

Ο παραπάνω κατάλογος είναι μακρύς αγαπητή Simone, και όλα αυτά που ανέφερα δεν είναι παρά μόνο κάποιοι τίτλοι απ' το τέλος μιας Ελληνικότητας που σήμερα νοσεί βαριά. Πολύ βαριά. Είναι αυτό που κατάλαβαν τα τελευταία χρόνια -σε προχωρημένη ηλικία πολλοί από αυτούς- αξιόλογοι αριστεροί μα απόβλητοι τώρα πια απ' το σύγχρονο αριστερό φρικιό (που ενδεχομένως και οι ίδιοι να έφτιαξαν): Πως το μεγαλύτερο κακό της χούντας ήταν αυτό το ανείπωτο πανηγύρι που στήθηκε στο όνομα της μεταπολίτευσης. Το ξέσκισμα του Ελληνισμού από τα μεταπολιτευτικά όρνια. Αυτό που η επί τριάντα-πέντε χρόνια τσατσά της δεξιάς, η ΝΔ, δεν κατάφερε ποτέ να ψελλίσει. Ούτε ακόμα και σήμερα. Μην και κακολογήσει τα αριστερά αγόρια που την περιποιούνται.

Είμαι γέννημα θρέμμα μιας γενιάς που υποχρεώθηκε στο να "γιορτάζει το Πολυτεχνείο" χωρίς ποτέ κανείς, να της εξηγήσει ουσιαστικά τί ήταν το "Πολυτεχνείο". Τί ακριβώς γιορτάζουμε. Ασφαλώς όμως, μια τέτοια εξήγηση θα σήμαινε και την κατάργηση της "γιορτής" έτσι όπως η μεταχουντική καμαρίλα της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης την ήθελε. Αν γινόταν έτσι, ο "επαναστάτης του πολυτεχνείου" δεν θα μπορούσε να εξαργυρώσει τον "αντιχουντικό αγώνα του".  Στην προσπάθειά του να αποκηρύξει ο "εθνάρχης" την "επταετία" κατάφερε και έβαλε τα δυνατότερα θεμέλια για την μετέπειτα Βαβέλ που ακολούθησε και που ο αμερικανοτραφής εργολάβος του σοσιαλισμού ολοκλήρωσε με απαράμιλλη μαεστρία. Δεν ξέρω τι θα άλλαζε, μα σίγουρα οι μη δυνάμενοι να αναπνεύσουν άλλο αριστερό ντουμάνι, δεν θα έφταναν στο συμπέρασμα που έφτασαν, ούτε η Ελλάδα σε κάποιο "απεχθές μνημόνιο". Τουλάχιστο, ελπίζω πως θα λειτουργούσε στοιχειωδώς το κράτος.

Μα το ποιο τραγικό, είναι που σήμερα κάθε σπασμωδική κίνηση που κάνουν κόμματα ή ομάδες πολιτών, για να βρεί αυτό το αθάνατο κουφάρι -έστω στοιχειωδώς- ένα αξιοπρεπή βηματισμό, μια κάποια δύναμη να σταθεί στα πόδια του, λοιδορείται, μαρκάρεται -αν πρόκειται για κόμμα- ως ψηφοθηρική κίνηση αετονύχηδων ή με άλλη ταμπέλα που φέρει εξίσου ευφάνταστο λεκτικό προσδιορισμό, χωρίς ποτέ -μα ποτέ- να γίνει καμία ουσιαστική κριτική για αυτήν την πολιτική κίνηση. Ένα θέμα ταμπού. Όπου όποιος τολμίσει να το αγγίξει θα έχει λερώσει τα χέρια του δια παντώς -όχι πια με το χρώμα του ακροδεξιού- αλλά τώρα με το καινούριο χρώμα του "αετονύχη της ψηφοθηρίας". Άν ωστόσο πρόκειται για κίνηση πολιτών, για μιά μικρή "σπίθα" ας πούμε, αυτή χαρακτηρίζεται ως παρωχημένη ενέργεια ξεκούτηδων γερόντων ή μισαλλόδοξων φασιστοειδών. Βεβαίως Simone, δεν θα μπορούσε να λείψει -ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή- η χαρακτηριστική εμφύλια διαμάχη μεταξύ αυτών που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του να ξυπνήσει η Ελλάδα απ' το κώμα. Βολές εξαπολύονται  από αριστερές αυθεντίες του πατριωτισμού, απαξιώνοντας οποιαδήποτε κουβέντα με την "άλλη" πλευρά ή στην καλύτερη περίπτωση κατηγορώντας την για ευκαιριακή ψηφοθηρία και ιδιοτέλεια.  Η δέ άλλη πλευρά, είτε με ανήκουστες παραφωνίες ως προς αυτά που πρεσβεύει, είτε με  την  αδυναμία της να αναδείξει αυτό που πραγματικά επιθυμεί, δικαιολογεί -πολλές φορές- τις αποδιδόμενες σε αυτήν κατηγορίες. Έτσι Simone, το ξεπάστρεμα του ήδη άρρωστου Ελληνισμού είναι ζήτημα χρόνου. Ήδη η μαφία που λυμαίνεται την εξουσία ετοιμάζεται για την χαριστική βολή. Με δήμιο κάποια ΜΚΟ ή κάποιο "παρατηρητήριο" ή κάποιο "ίδρυμα εξωτερικής πολιτικής". Ναι, είναι όντως πολλοί οι υποφήφιοι δήμιοι. Για να είναι και τα χέρια  της εντολοδότιδας εξουσίας "καθαρά".

Μα ο κατήφορος Simone, δεν σταματά εδώ. Ζούμε σε μέρες όπου οι πάλαι ποτέ επαναστάτες του πνεύματος και της γνώσης, οι πραγματικοί δάσκαλοι, των οποίων η διδασκαλία αποτέλεσε την πυρίτιδα για μια εσωτερική πνευματική έκρηξη σε πολλές γενεές, ξεσπαθώνουν μέσα από επιφυλλίδες, που δυστυχώς σήμερα, αναπαράγουν τον εαυτό τους, χωρίς ποτέ να ξιφουλκούν απειλητικά προς τον εχθρό, χωρίς ποτέ να προστατεύουν ή να αναδεικνύουν το θετικό που προφανέστατα μια μερίδα του ελληνικού λαού αντιλαμβάνεται. Ενίοτε (οι διδάσκαλοι) φιλοξενούνται στο παράθυρο κάποιου καναλιού -συνήθως κρατικού ή περιφερειακού- για να εξηγήσουν σε κάποιον ανυπόφορα ανεπαρκή δημοσιογράφο, το τί μέλλει γενέσθαι. Φανερά μπερδεμένοι, καμώνονται πως αντιστέκονται με το να μηρυκάζουν παρωχημένες ιδέες, με το να προτείνουν ανεφάρμοστες λύσεις και με το να αρνούνται πεισματικά να πάρουν ξεκάθαρη πολιτική θέση.  Όμως, αυτό το τελευταίο Simone, θα σήμαινε ανεπανόρθωτη ρήξη με το δημοσιογραφικό κατεστημένο της νέας τάξης, ίσως απομόνωση, ίσως και χλεύη. Αντιθέτως, προσπαθούν να πείσουν για μια κάποια δυναμική της αποχής από τις εκλογές, μη δυνάμενοι να αντιληφθούν και να καταγγείλουν πως είναι σατανική η νομοθεσία  που ορίζει ότι η ψήφος δεν είναι υποχρεωτική. Σε αυτές τις τραγικές μέρες που ζούμε Simone, ακόμα και οι τρανοί δάσκαλοι θα πρέπει κάποτε να διαλέξουν ξεκάθαρα μια πολιτική πρόταση, να την πιστέψουν, να την στηλιτεύσουν, να την βελτιώσουν. Να πορευθούν μαζί της μέχρι την αντίπερα όχθη. Θα το τολμίσουν άραγε, ή θα βουλιάξουν στον βάλτο μαζί με τους Νάρκισσους και τα δημοσιογραφικά βατράχια;

Όμως Simone, μέσα σε αυτή την απελπισία, με γιατρεύουν τα βουνά της Ελλάδας, το νόημα των παραδόσεων μας, τα λεβέντικα τραγούδια μας, τα μοιρολόγια μας. Με γιατρεύει που όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα πατάω στο μέρος που πατούσε η γιαγιά μου. Αγγίζω τις οξιές στο δάσος και αισθάνομαι να μου μιλούν για την λεβεντιά των προγόνων μου. Για την καθαρότητα της καρδίας τους. Για την Πίστη τους. Αυτό είναι για μένα, για την οικογένειά μου, η Ελλάδα. Γι αυτήν την Ελλάδα θα πολεμούσα ξανά Simone.

Χαιρετισμούς,
ΚΖ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου