Tου Ηλια Μαγκλίνη. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Οι εκδρομές είναι ωραίο πράγμα. Τα πικνίκ και οι κατασκηνώσεις. Πόσω μάλλον όταν αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν χαριτωμένα «to know us better» λαμβάνει χώρα σε εδάφη που σκιάζονται από την Ιστορία. Σε χώματα ποτισμένα με αίμα.
Πάρτε για παράδειγμα τον Γράμμο. Μετά βαΐων και κλάδων η ΚΝΕ οργανώνει εκεί τις κατασκηνώσεις της προφανώς μέσα σ’ ένα πνεύμα «γιορτής μνήμης». Εννοείται πως αν απόγονοι οπλιτών ή αξιωματικών και υπαξιωματικών του Εθνικού Στρατού τελούσαν κάποιο μνημόσυνο ή κατασκήνωναν κάπου στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Κλέφτη, στο Τσάρνο και στον Σμόλικα, είναι πολύ πιθανόν το κόμμα του Περισσού, και ενδεχομένως και άλλα κόμματα και κομματίδια της ελληνικής Αριστεράς, να τα βάπτιζαν «γιορτές μίσους». Ετσι πάει. «Μνήμη» εμείς, «μίσος» εσείς. Φυσικά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να κατασκηνώνουν και να γιορτάζουν στους τόπους όπου, από στρατιωτικής πλευράς, συνετρίβησαν το 1949. Αν μη τι άλλο, είναι μια επιτυχημένη επιλογή χώρου σε ό,τι αφορά την οικολογία της περιοχής. Ισως βρουν την ευκαιρία οι νεολαίοι του κόμματος να προβούν και αυτοί στην απαραίτητη κριτική για την πρόσφατη συντριβή του κόμματος στις διπλές εθνικές εκλογές.
Ηδη η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος έχει ξεκινήσει τις διεργασίες ενός πρώτου απολογισμού με στόχο, μεταξύ των άλλων, και την αυτοκριτική. Ακούγεται σαν παραφωνία, σαν σχήμα οξύμωρο, αλλά στις μέχρι τώρα διαπιστώσεις, σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ, γίνεται λόγος για «μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του ΚΚΕ», το οποίο «δεν μπόρεσε, επίσης, με βάση το ύψος των αναγκών και των δικών του κατά καιρούς διαπιστώσεων, να προσανατολίσει πρακτικά το Κόμμα να απευθύνεται κυρίως στις νεότερες ηλικίες με κοινωνικοταξικά βέβαια κριτήρια». Κάπου εκεί αναφέρεται και το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εντόπισε έγκαιρα την ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ισως διότι, για να χρησιμοποιήσουμε την αγαπημένη τους επωδό, «δεν είχαν ακόμη ωριμάσει οι συνθήκες».
