ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΩΝΥΜΟΥΣ ΕΥΡΩΚΡΑΤΕΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΕΤΑΙΡΑ ΜΑΣ

Αξίζει να διαβάσει κανείς το παρακάτω άρθρο του καθηγητή Χρίστου Γούδη, Γραμματέα Πολιτικού  Σχεδιασμού του Λαϊκού  Ορθόδοξου  Συναγερμού, και να προβλήματιστεί πάνω σε αυτό.

Συν-εταίροι και εταίρα μας,

Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου που αναδύεται σταδιακά μέσα από τους οικονομικούς οχετούς της παγκοσμιοποίησης, υπό την μορφή μιας παραπαίουσας Ευρώπης. Σύντομα ή αργά, τα κράτη (και οι λαοί) της Ευρώπης, στιγματισμένα ως υπερχρεωμένα από μία σπείρα διεθνών τοκογλύφων, θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα: εξανδραποδισμός ή επανάσταση, χρήμα ή αίμα, υποταγή στις επιταγές των ληστών του χρήματος ή εξόντωση των ληστών. Όλα τα άλλα είναι λύσεις προσωρινές που αναβάλλουν για λίγο την ώρα της αλήθειας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, rebus sic standibus (εάν τα πράγματα πορευθούν όπως πορεύονται), το δικό μας ελληνικό πρόβλημα μπορεί να αποδειχθεί έλασσον μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση των δικών σας γιγαντιαίων δομών μεγάλης κλίμακος. Γιατί το δικό μας σπίτι, λόγω ακριβώς του μικρού του μεγέθους, αλλά και της σεισμικότητας τού τόπου μας, μπορεί να το ξαναχτίσουμε «πετραδάκι-πετραδάκι», όπως το έχουμε κάνει πολλές φορές στην μακραίωνα ιστορία μας. Το δικό σας, που είναι τωρινό και μεγάλο σε μέγεθος, ισχύ και θράσος, όταν καταρρεύσει, θα καταρρεύσει με μεγάλο πάταγο και δεν θα μείνει στην θέση του παρά ένας πελώριος σωρός ευρωερειπίων, που θα καταπλακώσουν και την επιδεικνυόμενη ανερμάτιστη και ανιστόρητη αλαζονεία σας έναντι του λαού μας.

Εμείς έχουμε γαλουχηθεί μέσα από τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας με το «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ούκ ελαττωθήσονται». Γι’ αυτό κι εμείς, με Ευρώπη ή χωρίς Ευρώπη, μαζί σας ή μόνοι μας, θα βρούμε τον δρόμο μας, ή, αν χρειασθεί, θα τον ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Θα ελληνοποιήσουμε και πάλι την Ελλάδα. Μέσα από την ανάταξη των δυνάμεών μας, με την στροφή μας στην ελληνόφρονα παιδεία και την χριστιανική ευσέβεια, στην καλλιέργεια της ιερής μας γης, στην αξιοποίηση της ναυτοσύνης μας και του φυσικού μας πλούτου, στην διαχρονική «κατ’ εμπορίαν και θεωρίαν» δραστηριότητα των Ελλήνων της Ελλάδας και της Διασποράς, στην πρωτογενή και πηγαία πνευματική και πολιτιστική μας παραγωγή και στο φρόνημα του «αμύνεσθαι περί πάτρης».

Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, πιστός στο όμαιμο, το ομόγλωσσο και ομόθρησκο των Ελλήνων, συνέβαλε στο ομόδοξο και ομότροπο της αντιμετώπισης της παρούσας κρίσης. Απετέλεσε, κατά γενική ομολογία, τον συγκολλητικό παράγοντα στην συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, η οποία θα έχει την ευθύνη του επιτυχούς διάπλου της χώρας ανάμεσα από τις συμπληγάδες μιας άμεσα επαπειλούμενης πτώχευσης. 

Με αίσθημα δικαίου, κοινωνική ευαισθησία, και σεβασμό στους νεκρούς που μάς παρέδωσαν αυτήν την πατρίδα, και στους αγέννητους στους οποίους οφείλουμε να την παραδώσουμε όρθια, αξιοπρεπή και υπερήφανη, όπως την κληρονομήσαμε από τους δικούς μας γονείς. Διαφορετικά, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, αντί του συγκολλητικού παράγοντος που είναι σήμερα, θα επωμισθεί τον ρόλο του πυροκροτητή των εξελίξεων, πιστός στην ιστορική του αποστολή για την διάσωση, ανάταξη και κάθαρση του δικού μας Έθνους. Και να είστε σίγουροι ότι το παράδειγμά μας θα βρει μιμητές και στις δικές σας χώρες. Η απειλή μιας απρόσμενης Άνοιξης είναι πάντα «επί θύραις».

Το "τελευταίο αντίο" στον Νεοκλή Σαρρή

Με θλίψη πληροφορήθηκα πως ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής απεβίωσε σήμερα 19 Νοεμβρίου στις μία περίπου το πρωί. Αιωνία η μνήμη του. Μεγάλος Έλληνας και μεγάλος δάσκαλος.

Η είδηση του θανάτου του ακόμα δεν έπαιξε στα κανάλια και τα ραδιόφωνα της θολοκουλτούρας, ούτε πιστεύω πως θα αναφερθεί κάποιο από αυτά εκτενώς στο πρόσωπό του, όπως αρμόζει σε κάθε επιστήμονα αυτού του βελινεκούς, σε κάθε δάσκαλο που αρνείται να γίνει νεοταξικό φερέφωνο, σε κάθε Έλληνα που δεν μασά τα λόγια του. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού εδώ και είκοσι χρόνια επιδεικτικά τον αγνοούσαν. 

Το ποιός ήταν ο Νεοκλής Σαρρής, μπορεί να το πληροφορηθεί κανείς εύκολα και δεν θέλω να επεκταθώ. Θέλω μόνο να εκφράσω την θλίψη μου. Όχι μόνο γιατί το νήμα της ζωή του έφτασε στο τέλος του, αλλά γιατί ο λόγος, το έργο και η εν γένει στάση του λοιδορήθηκε και λοιδορείται από τα γνωστά τομάρια της δημοσιογραφίας που δυστυχώς εδώ και χρόνια λυμαίνονται τα μέσα (τηλεόραση, ραδιόφωνο κτλ) και πνίγουν κάθε ζωντανή φωνή, παραποιούν κάθε σοβαρό λόγο. Το γιατί το κάνουν δεν αφορά αυτή την ανάρτηση. Το κάνουν όμως και αυτό γεννά θλίψη. Η θλίψη αυτή θα μετατραπεί σε οργή...

Αιωνία η μνήμη σου Νεοκλή.

Η "ακροδεξιά" στην εξουσία

Όσο η πολιτκή χαρχάλα μήτρα προσπαθούσε να τέξει τον νέο προθυπουργό, εβρισκόμουν εις την μαρτυρικήν Κύπρον. Έτσι έχασα επισόδεια. Τα παιδιά της Βοστόνης μετά από τόσες μέρες πολιτικής φρενίτιδας είπαν να κάνουν ένα μπρέικ και να πετάξουν τελικά την μπάλα στον Λουκά και αυτός την έκανε κοντρόλ. Ανάγκα και θεοί πείθονται.

Διαβάζω πως το τουρκάτσι Τσετίν Μουχάμερ Μάντατζη δεν μπορεί λέει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν ακροδεξιοί φασίστες. Έλα μουνί στον τόπο σου!

Το σπουδαρχίδι

Παρακολουθώ εδώ και μέρες το θέατρο του παραλόγου. Για τον ΓΑΠ δεν έχω να πώ τίποτα. Μην σου πω πως μου είναι και συμπαθής, μετά από όλα αυτά. Απορώ με τον  α υ τ ι σ τ ι κ ό   ΣΑΜΑΡΑ!!! Έλεος ρε!

Ο Τρελαντώνης εδώ και δύο χρόνια, τρέλανε τον λαό με το ANTIMNHMONIO. ΄Ενας σοβαρός πολίτης όχι μόνο δεν μπορούσε να πεισθεί από την νερόβραστη επιχειρηματολογία περί αντιμνημονίου και άλλων τινών αντί- αλλά, απορούσε με το τί θα κάνει ο Σαμαράς και η ΝΔ όταν πιά οι ΜΑΣΚΕΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ και θα αποδειχθεί πως η περισπούδαστη επιχειρηματολογία περι αντιμνημονίου ήταν μια αρλούμπα! Μιά παπαρολογία. Φαγητό για λοβοτομημένους. Ένας φτηνός λαϊκισμός. Και όμως, ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ! 

Αν ο ΓΑΠ είναι ολίγιστος (που είναι), τί είναι ο Σαμαράς;

Άντι να σταθεί με παρρησία μπροστά στο λαό και να πεί καθαρά και ξάστερα πως δεν γίνεται αν δεν ζορίσει το πράμα (και είμαι πάρα πολύ θυμωμένος που το γράφω αυτό), τότε ακόμα, την άνοιξη του 2010, προτίμησε να γίνει σκαπανέας του Τσίπρα και το κόμμα του ένας πολιτικός Φρανκενστάιν. Η Ελλάδα χάνεται και κανένα κωλοκάναλο/εφημερίδα/μπλόγκ/ραδιόφωνο, ή ό,τι άλλο, επί 2 χρόνια τώρα, δεν είπε του Σαμαρά να πάψει να παριστάνει τον Δον Κιχώτη στον τόπο του Μεγαλέξανδου και του Κωλοκοτρώνη. Όχι γιατί δεν του πάει ο ρόλος του Δον Κιχώτη, αλλά γιατί η μισή Ελλάδα χάνει το χρόνο της παρακολουθώντας τον χάρτινο αυτόν ήρωα να παίζει με την φωτιά. Καί όχι γιατί αυτός θα καεί, αλλά γιατί θα γίνει το προσάναμμα για το μπουρλότο που θέλει να βάλει ο διάολος στην Ελλάδα.

Έχει τώρα 5 μέρες που ο ΓΑΠ είπε ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ πως παραιτείται. Ο Σαμαράς που παρακολουθούσε μέσα απ' το γραφείο του, στην τηλεόραση, δεν το άκουσε; Τί διάολο έβλεπε στην τηλοψία; Βγήκε και είπε πως ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ! Δηλαδή; Τί σημαίνει αυτό; Κανείς δεν αναρωτήθηκε, κανείς δεν τον ρώτησε . Μάλλον ήθελε να πεί "Η ΜΑΣΚΑ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ". Θα ταίριαζε και περισσότερο με τον τρόπο που το είπε.

Έχει εδώ και τόσες μέρες που κωλυσιεργεί με την συγκρότηση νέας κυβέρνησης. Είναι προβληματικός ο άνθρωπος. Έτσι απλά. Και οι Έλληνες δεν έχουν πάρει γραμμή τι παίζεται...

Η συγκαρδίωση

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού – Συγγραφέως

Κάθε νίκη τοῦ ΠΑΣΟΚ ἦταν καί μιά ἥττα γιά τήν Ἑλλάδα. Κατά μίμηση καί γιά τή Ν.Δ. ἴσχυσε τό αὐτό. Διότι, ὁσάκις παρέλαβε τήν ἐξουσία, ἔδρασε ὡς «καρμπόν» τοῦ ΠΑΣΟΚ. Γι᾽ αὐτό ὅλα στή χώρα μας κατέληξαν στή λέξη τοῦ Καμπρόν, ὅπως τό βροντοφώναξε καί ὁ φιλέλλην Στρώς-Κάν, – νά ᾽ναι καλά. Ἀρκεῖ νά σταθμεύσει κανείς σ᾽ ἕνα ὑπαίθριο «πάρκινγκ» τῶν ἐθνικῶν μας ὁδῶν, γιά νά διαπιστώσει ὀπτικῶς καί ὀσμητικῶς πώς ἡ….

Ἑλλάς κατάντησε μιά ἀπέραντη ὑπαίθρια Βεσπασιανή.

Ἄς μήν ἀναφερθοῦμε σέ θέματα ἠθικῆς, διότι πρός χαρακτηρισμό οὐδεμία ἀπό τίς χρησιμοποιούμενες ἐπί αἰσχρᾶς ἐννοίας λέξη ἐπαρκεῖ.

Κάποτε γράφαμε, ἀναφερόμενοι στά φρικτά τοῦ παρελθόντος, ὅτι κόλαση καί ἱστορία εἶναι τό ἴδιο. Δυστυχῶς, τά ὅρια τῆς κόλασης ἐπεκτάθηκαν καί στό παρόν. Οὐσιαστικά ἡ χώρα μας βιώνει τό θάνατό της. Ἀφότου εἰσέβαλε στήν πατρίδα μας ἡ κουλτούρα τοῦ ΠΑΣΟΚ, πού διαβρέχει ὅλο τό κοινωνικό σῶμα, ἄρχισε ἡ ἀποχώρηση τῶν ἀρίστων καί ἡ ἄνοδος τῶν ἀχρήστων. Ὅπως συμβαίνει μέ τά φρόκαλα. Οἱ καλύτεροι Ἕλληνες ἀποσύρθηκαν στήν ἀγκαλιά τῆς σιωπῆς, ἐφαρμόζοντας τό Ἐπικούρειο πρόσταγμα: «Κυάμων ἀπέχεσθαι». Μακριά ἀπό τά κουκκιά, δηλαδή μακριά ἀπό τήν πολιτική. Ἦταν ἡ χειρότερη συνταγή. Ὅταν ἀποχωροῦν οἱ ἄριστοι ἀπό τήν πολιτική, εἶναι εὔκολο νά καταλάβουμε γιατί βρέθηκαν σέ θέσεις ἐξουσίας ἄνθρωποι ἄγνωστοι καί στό θυρωρό τους, κατά τήν Κατσιφάρειον ρῆσιν ἤ ἄνθρωποι πού εἶχαν περισσότερη σχέση μέ τό σχοινί καί τό παλούκι. Ἄνθρωποι ὄχι ἐπαίνου ἀλλά δημίου ἄξιοι. Ἄς τό σκεφθοῦμε καλά, ὅσο ὑπάρχει καιρός καί ἐν ὄψει νέων ἐκλογῶν: μήπως, ὅσο ἁπλώνεται ἡ κτηνωδία καί ἡ ἀπανθρωπιά χρειάζεται ὡς ἀντίβαρο γιά τή σωτηρία τῆς χώρας μας ἡ λογική, ἡ ἠθική καί ἡ ἀνθρωπιά;

Τό ΠΑΣΟΚ ὑπό τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου δέν ἦλθε γιά νά κυβερνήσει, ἦλθε γιά νά κατακτήσει. Γιά νά τό πετύχει, χρειαζόταν τούς διαθέσιμους ἀνθρώπους πάσης πολιτικῆς ἀποχρώσεως. Ὅλοι αὐτοί ἀνήγαγαν τό κόμμα σέ φετίχ. Ἐν ὀνόματι τοῦ κομματικοῦ συμφέροντος χορηγήθηκαν indulgentia (= συγχωροχάρτια) ἀκόμη καί γιά τήν κλεψιά. Αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου γιά τά 500 ἑκατομμύρια ὡς bonus ἀξιωματούχου πρός τόν ἑαυτό του ἦταν μία ἐνδιαφέρουσα ἄποψη γιά τή σκλαβιά. Πρός τήν ὁποία πορευόμαστε τροπαιοῦχοι, ὅπως φαντάζονταν καί οἱ Γερμανοί πού ἐνῶ μετά τό 1943 ὑποχωροῦσαν παντοῦ, ἔβλεπαν σέ κάθε τοῖχο, σέ κάθε πλατεία νά κυριαρχεῖ ἡ ἐπιγραφή: «Deutshland siegt an allen Fronten» (= ἡ Γερμανία νικᾶ σέ ὅλα τά μέτωπα). Ἀκούγοντας τά ἀτμιδοῦχα καί ἀεριοῦχα λόγια τῶν πολιτικῶν μας, πιστέψαμε πώς γίναμε πρωτάρχοντες τῆς Βαλκανικῆς, ἰσότιμοι τῶν Εὐρωπαίων. ἩἙλλάς πού μποροῦσε νά γίνει ἡ Ἑλβετία τῆς Μεσογείου ἔγινε περίγελως ἀκόμη καί τῶν ἄλλοτε γυμνοσκελῶν Σκοπιανῶν.

ἩἙλλάς, πού κάποτε –καί στή φτώχεια της– ἔλαμπε ἀπό ἀρχοντιά καί ὀμορφιά, μοιάζει σήμερα μέ ἕνα σουρρεαλιστικό πίνακα, στόν ὁποῖο πάλλει ἡ ἀσχήμια, ἡ χυδαιοπρέπεια καί ἡ κακομοιριά. Καί δέν βλέπω διάθεση νά θέλουμε νά ἀποσπασθοῦμε ἀπό αὐτή τή φρικαλέα σκηνή καί στιγμή. Βεβαίως ὅλοι τά ᾽χουμε μέ τήν κυβέρνηση, ἀλλά συνάμα καί ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Βλέμματα κοφτερά σάν ξυράφι, ἀγέλαστα πρόσωπα, ἐπιθετική συμπεριφορά, τρόποι βάναυσοι. Εἶναι θεῖο δῶρο ἄν εἰσπράξεις σήμερα καλό λόγο. Μισοῦμε τή χώρα μας καί τόν συνάνθρωπό μας. Αὐτό –κατ᾽ ἐμέ– εἶναι ἡ χειρότερη σκλαβιά. Διότι, ὅπως μᾶς εἶπε διδακτικά ὁ Σολωμός, ἄν μισούμεθα ἀνάμεσά μας δέν μᾶς πρέπει λευτεριά.

Εἶναι γεγονός ὅτι περνᾶμε ὧρες δύσκολες. Ἡ πενία πού, κατά τόν Ἡρόδοτο, «ἀείποτε σύντροφος τῆς Ἑλλάδος ἐστί», ξανακτυπᾶ τήν πόρτα μας. Αὐτός δέν εἶναι λόγος νά γίνουμε μεταξύ μας ἐχθροί. Ἡ ἔχθρα θά φέρει κι ἄλλες συμφορές. Κάθε ἡμέρα διαβάζουμε γιά φονικά, πράξεις βίας, κλοπές, λεηλασίες, ἀκόμη καί πνευματικῶν περιουσιῶν ἀπό κανάλια ποικίλων εἰδῶν. Καί τό σπαραξικάρδιο εἶναι ὅτι μερικοί πού ἀνήγαγαν τήν κομπίνα καί τήν ἐξαπάτηση σέ περιωπή θέλουν ἀπό πάνω νά παριστάνουν τόν τιμητή!

Ἔχω συχνά τόν τελευταῖο καιρό ἀδικηθεῖ. Πολλοί μοῦ συνιστοῦν προσφυγή στά ἔνδικα μέσα. Ὡς Μανιάτης προτιμῶ τήν ἐκδίκηση καί ἀπαντῶ: «Ἡπεριφρόνηση εἶναι ἡ καλύτερη τιμωρία». Ὅταν πυγμαχεῖς μ᾽ ἕνα σάκκο γεμάτο βρομιά, εἶναι σίγουρο ὅτι θά λερωθεῖς. Πολλά μποροῦν νά μοῦ κλέψουν –καί μοῦ κλέβουν–, ἕνα ὅμως δέν μποροῦν: τήν ὑπερηφάνεια τοῦ λόγου τιμῆς.

Πιστεύω ὅτι ἄν ξαναφέρουμε στή ζωή μας τήν καλή πίστη, τήν bona fides, κι ἄν πάψουμε νά εἴμαστε «σεντζαφέντες» (= ἄνθρωποι χωρίς μπέσα), τότε –παρά τίς δύσκολες συνθῆκες– θά γίνουμε καλύτεροι, θά ζήσουμε καλύτερα, δηλαδή ἀνθρωπινότερα. Ἄν ὅμως ἀντιδροῦμε, ὅπως ἀντιδρᾶ ὁ καρχαρίας στήν ὀσμή τοῦ αἵματος, τότε εἶναι βέβαιο πώς ἡ Ἑλλάς θά γίνει ἀνάμνηση.

Στίς στρατιωτικές σχολές διδάσκουν ὅτι στόν πόλεμο δέν κερδίζει αὐτός πού ἔχει ὅπλα πολλά καί καλά, οὔτε κάν πολύ μυαλό. Κερδίζει ἐκεῖνος πού διαθέτει περισσότερες πληροφορίες. Ἐγώ κατά τήν τελευταία 20ετία, διδάσκοντας στίς ἀνώτατες στρατιωτικές σχολές, τό λέω κάπως διαφορετικά: Κερδίζει ἐκεῖνος πού ἔχει καρδιά. Καί δέν ἐννοῶ μόνον τήν γενναία, ἀλλά καί τήν καλή καρδιά. Ἄν χάσουμε τή συγκαρδίωσή μας, τήν concordia μας, τότε χάσαμε τό πᾶν: τή χώρα μας καί τόν ἑαυτό μας.

πηγή : http://www.neolaialaos.gr/2011/11/07/news/18858/

*δικά μου τα έντονα γράμματα των φράσεων.

Le théâtre de l’absurde

Cast:

 The known funny puppet and two wax statues of vintage personalitees.

Ο αρχολίπαρος κι ο σπουδαρχίδης.

"Αν τα παιδιά της Βοστώνης, ο κ. Παπανδρέου, παύσει να φαντάζει ως αρχολίπαρος, και ο κ. Σαμαράς, ως σπουδαρχίδης, ο τόπος δεν θα δει προκοπή".

Να αγιάσει το στόμα σου άνθρωπε.

Σημείωμα προς τους δημοσιογράφους:

Σύμφωνα με το λεξικό Δημητράκου, οι λέξεις σπουδαρχίδης και αρχολίπαρος ερμηνεύονται ως εξής:

αρχολίπαρος: O τους άρχοντας λιπαρών, κολακεύων, ίνα λάβη αρχήν ή ίνα καρπωθή τι εκ των αρχόντων.

σπουδαρχίδης: (κωμ. πατρωνυμικόν του σπουδαρχίας), ο υιός του επιζητούντος αξιώματα, θέσεις, ο μικρός θεσιθήρας.

Δημοψήφισμα

Καλύτερα μιας ώρας, λεύτερος με δραχμή

παρά σαράντα χρόνια ευρώ με φυλακή!

(κι άμα γουστάρεις ζιβανσί / ε, πες με και εθνικιστή)

28 Οκτωβρίου 2011

Ένας ηλίθιος λαός που εμπαίζεται από το γνωστό τσούρμο των ηλίθιων κάφρων. Από τους επαγγελματίες της διαδήλωσης.

Γιατί κατέβηκε αυτός ο κόσμος στην παραλία; Για να δεί ένα τσούρμο απο κάφρους και μαλάκες να αμαυρώνουν την τιμή, αυτήν την ελάχιστη τιμή που μπορούμε να απονείμουμε στους παπούδες μας.

Ως πότε Έλληνα θα ενσαρκώνεις τον ρόλο του κολωνεοέλληνα, του κοινού μαλάκα;

Αντιγράφω το... "Καλόν ἐντάφιον ἡ ...Προεδρία" του Σαράντου Καργάκου

Μία ἐθνική ἐπέτειος δέν εἶναι ... ἐπαίτειος. Οἱ νεκροί δέν ἐπαιτοῦν· ἀπαιτοῦν. Πρωτίστως τό σεβασμό μας. Αὐτά πού ἔγιναν στή Θεσσαλονίκη τήν 28η Ὀκτωβρίου δέν ἐκθέτουν ἁπλῶς τήν Ἑλλαδα διεθνῶς. Ἀποτελοῦν ἀσέβεια ἑνός ἄδοξου παρόντος πρός ἕνα ἔνδοξο παρελθόν. Ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας ὄφειλε -ἔστω καί μόνος- νά σταθεῖ στήν ἐξέδρα σέ στάση προσοχῆς καί νά ἀποτίσει φόρο τιμῆς στίς παρελαύνουσες σκιές τῶν νεκρῶν πού μέ τό αἷμα τους ἔγραψαν τό ἔπος του '40. Ἐπέλεξε ν' ἀποχωρήσει σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας. Εἶναι κι αὐτό μιά στάση· νιώθεται, ὅπως λέει ὁ ποιητής.

¨Ὄφειλε ὅμως ὡς τηρητής καί ὄχι παρατηρητής τοῦ Συντάγματος νά παραιτηθεῖ, γιά νά θέσει τόν πολιτικό κόσμο καί τούς πολίτες πρό τῶν εὐθυνῶν τους. Δέν θέλώ νά πιστεύω ὅτι ὁ ἄνθρωπος, πού γνώρισα κάποτε ὡς ἀθλητή, ἔχει ἀσπασθεῖ σέ παραλλαγή τήν περιλάλητη φράση τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας: "Καλόν ἐντάφιον ἡ ... προεδρία"!